Xudeus de seis brazos.

Conferencia de Pilar Rahola no Global forum for Combating Antisemitism, que se celebra estes días en Jerusalem.

Máis información: http://www.gfantisemitism.org/pages/default.aspx

.
Luns pola noite, en Barcelona. No restaurante, un cento de avogados e xuíces. Reuníronse para escoitar as miñas opinións sobre o conflito de Oriente Medio. Saben que son un barco heterodoxo, no naufraxio do pensamento único que impera no meu país, sobre Israel. Queren escoitarme. Alguén razoable como eu, din, por que se arrisca a perder a credibilidade, defendendo aos malos, aos culpables? Dígolles que a verdade é un espello roto, e que todos temos algún fragmento. E provoco a súa reacción: "todos vostedes créense expertos en política internacional, cando falan de Israel, pero en realidade non saben nada. Atreveríanse a falar do conflito de Ruanda, de Caxemira, de Chechenia?". Non. Son xuristas, o seu terreo non é a xeopolítica. Pero con Israel atrévense. Atrévese todo o mundo. Por que? Porqué Israel está baixo a permanente lupa mediática e a súa imaxe distorsionada, contamina os cerebros do mundo. E, porqué forma parte do politicamente correcto, porqué parece solidario, porqué sae gratis falar contra Israel. E así, persoas cultas, cando len sobre Israel están dispostas a crerse que os xudeus teñen seis brazos, como na Idade Media crían todo tipo de barbaridades. Sobre os xudeus de outrora e os israelís de hoxe, todo vale.

A primeira pregunta, pois, é porqué tanta xente intelixente, cando fala sobre Israel, vólvese idiota. O problema que temos quen non demonizamos a Israel, é que non existe o debate sobre o conflito, existe a pancarta; non nos cruzamos ideas, pegámonos con consignas; non gozamos de informacións serias, sufrimos xornalismo de hamburguesa, fast food, cheo de prexuízos, propaganda e simplismo. O pensamento intelectual e o xornalismo internacional, dimitiu en Israel. Non existe. É por iso que cando se tenta ir máis aló do pensamento único, pasa a ser sospeitoso, insolidario e reaccionario, e é inmediatamente segregado. Por que?

Hai anos que tento responder a esta pregunta: por que? Por que de todos os conflitos do mundo, só interesa este? Por que se criminaliza un pequeno país, que loita pola súa supervivencia? Por que triunfa a mentira e a manipulación informativa, con tanta facilidade? Por que todo, é reducido a unha simple masa de imperialistas sionistas asasinos? Por que as razóns de Israel nunca existen? Por que nunca existen culpas palestinas? Por que Arafat é un heroe, e Sharon un monstro? En definitiva, por que, sendo o único país do mundo ameazado coa destrución, é o único ao que ninguén considera vítima?

Non creo que exista unha única resposta a estas preguntas. Do mesmo xeito que é imposible explicar completamente a maldade histórica do antisemitismo, tampouco resulta posible explicar a imbecilidad actual do antiisraelismo. Ambas beben das fontes da intolerancia, a mentira e o prexuízo. Si, ademais, aceptamos que o antiisraelismo é a nova forma de antisemitismo, concluímos que cambiaron as continxencias, pero mantéñense intactos os mitos máis profundos, tanto do antisemitismo cristián medieval, como do antisemitismo político moderno. E eses mitos desembocaron no relato sobre Israel. Por exemplo, o xudeu medieval que mataba nenos cristiáns para beber o seu sangue, conecta directamente co xudeu israelí que mata nenos palestinos, para quedar coas súas terras. Sempre son nenos inocentes e xudeus escuros. Por exemplo, os banqueiros xudeus que querían dominar o mundo a través da banca europea, segundo o mito dos Protocolos, conecta directamente coa idea de que os xudeus de Wall Street dominan o mundo a través da Casa Branca. O dominio da prensa, o dominio das finanzas, a conspiración universal, todo aquilo que configurou o odio histórico contra os xudeus, desemboca hoxe no odio aos israelís. No subconsciente, pois, latexa o ADN antisemita occidental, que crea un eficaz caldo de cultivo. Pero, que latexa no consciente? Por que hoxe xorde con tanta virulencia unha renovada intolerancia, agora centrada, non no pobo xudeu, senón no estado xudeu? Desde o meu punto de vista, iso ten motivos históricos e xeopolíticos, entre outros o cruento papel soviético durante décadas, os intereses árabes, o antiamericanismo europeo, a dependencia enerxética de Occidente e o crecente fenómeno islámico. Pero tamén xorde dun conxunto de derrotas que sufrimos como sociedades libres e que desemboca nun forte relativismo ético.

Derrota moral da esquerda.

Durante décadas, a esquerda levantou a bandeira da liberdade, alí onde existía a inxustiza, e foi a depositaria das esperanzas utópicas da sociedade. Foi a gran construtora de futuro. A pesar de que a maldade asasina do estalinismo afundiu esas utopías e deixou á esquerda como o rei espido, desposuída de vestimentas, conservou intacta a súa aureola de loita, e aínda marca as pautas dos bos e dos malos do mundo. Mesmo aqueles que nunca votarían posicións de esquerdas, outorgan un gran prestixio aos intelectuais de esquerdas, e permiten que sexan eles os que monopolicen o concepto de solidariedade. Como fixeron sempre. Así, os loitadores contra Pinochet, eran os loitadores da liberdade, pero as vítimas de Castro, son expulsados do paraíso dos heroes, e convertidos en axentes da CIA, ou en fascistas encubertos. Recordo perfectamente como, de moza, na combativa Universidade da España de Franco, ler a Solzhenitsyn era un anatema. E así, o home que alzaba o berro desde o buraco negro do Gulag estalinista, non podía ser lido polos loitadores antifranquistas, porqué nin existían as ditaduras de esquerdas, nin as victimas que as combatían.

Esa traizón histórica á liberdade, reprodúcese no momento actual, con precisión matemática. Tamén hoxe, como onte, esa esquerda perdoa ideoloxías totalitarias, namórase de ditadores e, na súa ofensiva contra Israel, ignora a destrución de dereitos fundamentais. Odia aos rabinos, pero namórase dos imáns; grita contra o Tzahal, pero aplaude aos terroristas de Hamás; chora polas vítimas palestinas, pero despreza ás vítimas xudías; e cando se conmove polos nenos palestinos, faino só se pode culpar aos israelís. Nunca denunciará a cultura do odio, ou a súa preparación para a morte, ou a escravitude que sofren as súas nais. E mentres alza a bandeira de Palestina, queima a bandeira de Israel. Hai un ano, no Congreso de AIPAC en Washington, fixen as seguintes preguntas:

Que patoloxías profundas afastan á esquerda do seu compromiso moral? Por que non vemos manifestacións en París, ou en Barcelona en contra das ditaduras islámicas? Por que non hai manifestacións, en contra da escravitude de millóns de mulleres musulmás? Por que non se manifestan en contra do uso de nenos bombas, nos conflitos onde o islam está implicado? por que a esquerda, só está obsesionada en loitar contra dúas das democracias máis sólidas do planeta, e as que sufriron atentados máis sanguentos, Estados Unidos e Israel? Porqué a esquerda que soñou utopías deixou de soñar, crebada no Muro de Berlín do seu propio fracaso. Xa non ten ideas, senón consignas. Xa non defende dereitos, senón prexuízos. E o maior prexuízo de todos é o que ten contra Israel. Acuso, pois, de forma clara: a principal responsabilidade do novo odio antisemita, disfrazado de antiisraelismo, provén daqueles que terían que defender a liberdade, a solidariedade e o progreso. Lonxe diso, defenden a déspotas, esquecen ás súas vítimas e calan ante as ideoloxías medievais que queren destruír a civilización. A traizón da esquerda é unha auténtica traizón á modernidade.

Derrota do xornalismo.

Temos un mundo máis informado que nunca, pero non temos un mundo mellor informado. Ao contrario, as autoestradas da información conéctannos con calquera punto do planeta, pero non nos conectan nin coa verdade, nin cos feitos. Os xornalistas actuais non necesitan mapas, porqué teñen Google Earth, non necesitan saber historia, porqué teñen Wikipedia. Os históricos xornalistas que coñecían as raíces dun conflito, aínda existen, pero son unha especie en vías de extinción, devorados por este xornalismo de hamburguesa que ofrece noticias fast-food, a lectores que desexan información fast-food. Israel é o lugar do mundo máis vixiado e, con todo, o lugar do mundo menos comprendido. Por suposto, tamén inflúe a presión dos grandes lobbys do petrodólar, cuxa influencia no xornalismo é sutil pero profunda. Calquera mass media sabe que si fala contra Israel, non terá problemas. Pero que ocorrerá si critica a un país islámico? Sen dúbida, entón, complicarase a vida. Non nos confudamos. Parte da prensa que escribe contra Israel, veríase reflectida nunha aguda frase de Goethe: "ninguén é máis escravo que o que se ten por libre, sen selo". Ou tamén noutra, máis cínica de Mark Twain: "Coñece primeiro os feitos e logo distorsiónalos canto queiras".

Derrota do pensamento crítico.

A todo iso, cabe sumar o relativismo ético que define o momento actual, e que se basea, non na negación dos valores da civilización, senón na súa banalización. Que é a modernidade? Persoalmente explícoo con este pequeno relato: se me perdese nunha illa deserta, e quixese volver fundar unha sociedade democrática, só necesitaría tres libros: as Táboas da Lei, que estableceron o primeiro código da modernidade. "O non matarás, non roubarás" fundou a civilizacion moderna. O código penal romano. E a Carta de Dereitos Humanos. E con este tres textos, volveriamos empezar. Estes principios, que nos avalan como sociedade, son relativizados, mesmo por aqueles que din defendelos. "Non matarás?, depende de quen sexa o obxectivo", pensan aqueles que, por exemplo en Barcelona, manifestáronse con berros a favor de Hamás. "Vivan os dereitos humanos?, depende da quen se aplican, e por iso non preocupan millóns de mulleres escravas. "Non mentirás?", depende de si a información é unha arma de guerra a favor dunha causa. A masa crítica social adelgazouse e, ao mesmo tempo, engordou o dogmatismo ideolóxico. Nesa dobre viraxe, os valores fortes da modernidade foron substituidos por un pensamento débil, vulnerable á manipulación e ao maniqueismo.

Derrota da ONU.

E con ela, unha rotunda derrota dos organismos internacionais que deben velar polos dereitos humanos, e que se converteron en bonecos rotos en mans de déspotas. A ONU serve só para que islamofascistas como Ahmadineyad, ou demagogos perigosos como Hugo Chávez, teñan un altofalante planetario desde onde cuspir o seu odio. E, por suposto, para atacar sistematicamente a Israel. Tamén contra Israel, a ONU vive mellor.

Finalmente, derrota do Islam. O Islam das luces sofre hoxe o violento ataque dun virus totalitario que tenta frear o seu desenvolvemento ético. Este virus usa o nome de Deus para perpetrar os horrores máis inimaxinables: lapidar mulleres, escravizalas, usar embarazadas e mozas con atraso mental como bombas humanas, adestrar no odio, e declarar a guerra á liberdade. Non esquezamos, por exemplo, que nos matan con móbiles vía satélite conectados coa Idade Media. Se o estalinismo destruíu á esquerda, e o nazismo destruíu a Europa, o fundamentalismo islámico está a destruír ao Islam. E tamén ten, como as outras ideoloxías totalitarias, un ADN antisemita. Quizais o antisemitismo islámico é o fenómeno intolerante máis serio da actualidade, non en balde afecta a máis de 1.300 millóns de persoas educadas, masivamente, no odio ao xudeu.

Na encrucillada destas derrotas, atópase Israel. Orfo dunha esquerda razoable, orfo dun xornalismo serio e dunha ONU digna, e orfo dun Islam tolerante, Israel sofre a violento paradigma do século XXI: a falta de compromiso sólido cos valores da liberdade. Nada resulta estraño. A cultura xudía encarna, como ningunha, a metáfora dun concepto de civilización que hoxe sofre ataques por todos os flancos. Vostedes son o termómetro da saúde do mundo. Sempre que o mundo tivo febre totalitaria, vostedes sufriron. Na Idade Media española, nas persecucións cristiás, nos progroms rusos, no fascismo europeo, no fundamentalismo islámico. Sempre, o primeiro inimigo do totalitarismo foi o xudeu. E nestes tempos de dependencia enerxética e desconcerto social, Israel encarna, en propia carne, ao xudeu de sempre.

Unha nación paria entre as nacións, para un pobo paria entre os pobos. É por iso que o antisemitismo do século XXI vestiuse co eficaz disfrace do antiisraelismo. Toda a crítica contra Israel é antisemita? Non. Pero, todo o antisemitismo actual envorcouse no prexuízo e a demonización contra o Estado xudeu. Un novo vestido para un vello odio.

Dixo Benjamin Franklin: "onde mora a liberdade, alí está a miña patria". E engadiu Albert Einstein: "a vida é moi perigosa. Non polas persoas que fan o mal, senón polas que sentan a ver o que pasa". Este é o dobre compromiso aquí e hoxe: non sentar nunca a ver pasar o mal e defender sempre as patrias da liberdade. Grazas.

Jerusalem, 16/12/2009