Por George Chaya
.
"Os Estados Unidos non aceptan a lexitimidade da continuación dos asentamentos israelís. (Aplausos.) Esta construción viola os acordos anteriores e socava os esforzos para lograr a paz. é hora de deter a estes asentamentos. (Aplausos.)"?.
.
Así comezaba a abordar a cuestión do Oriente Medio o Presidente Obama na Universidade do Cairo. Con este discurso do Presidente Obama temos a posibilidade de pensar que xudeus e árabes están destinados a moitos máis anos de combates, guerras, traumas e sufrimentos. A menos que o Presidente Obama retome a senda correcta e adopte unha postura diferente á que expresou no seu discurso a pasada semana. O Presidente optou convenientemente por ignorar que o 94% do territorio da ex Palestina xa foi dividido en dous estados e que os Estados partes asinaron un tratado de paz en 1994. A soberanía territorial do 6% restante da antiga Palestina -é dicir a Ribeira Occidental e Gaza- aínda continua sen asignarse entre xudeus e árabes. Pero Barcak Obama non menciono por que sucede esta anomalía, mais ben obviou deliberadamente estes detalles. A idea que a soberanía da Ribeira Occidental e Gaza se dividira entre Xordania e Israel traduciuse -nunha viaxe a ningunha parte- durante os últimos 60 anos. O Presidente Obama sumouse a ex presidentes de EE.UU. como Jimmy Carter, Bill Clinton ou George Bush na intermediación dunha solución que nos termos en que continua sendo abordada non ten posibilidades de éxito algún. As oportunidades perdidas polos árabes para crear un Estado árabe independente e soberano en Cisxordania e Gaza desperdiciáronse polo menos en seis ocasións nos últimos 62 anos, a saber:
.
I) Cando lles foi ofrecida polas Nacións Unidas en 1947.
II) Durante os 19 anos transcorridos entre 1948-1967 en que Xordania ocupou a Cisxordania e Exipto ocupou Gaza.
III) Entre 1967-1988, cando os árabes negaronse a negociar con Israel sobre o futuro de Cisxordania e Gaza.
IV) Tras a firma dos Acordos de Oslo entre Israel e a Organización de Liberación de Palestina (OLP) en 1993.
V) No ano 2000 en Camp David durante as negociacións encabezadas polo ex Presidente Bill Clinton negociando co dirixente da OLP Yasser Arafat e o entón Primeiro Ministro de Israel Ehud Barak.
VI) Durante as negociacións levadas a cabo sob o mandato do presidente Bush no que se denominou "a Folla de Ruta" entre 2003-2007 e no marco do proceso de Annápolis entre 2007-2008.
.
A imposibilidade de crear un novo estado árabe entre Xordania e Israel foi o resultado das intransixentes e inflexibles demandas árabes, niso, vale dicir: "A súa incapacidade para aceptar a existencia dun Estado xudeu na rexión do Oriente Medio. A súa negativa a recibir nada menos que 100% da Cisxordania e Gaza. E na súa renuen
cia a abandonar a demanda de que se lles permita regresar e vivir no que agora é Israel a millóns de árabes e os seus descendentes". Agora ben, que fórmula máxica ten a intención de utilizar o Presidente Obama para eliminar estes obstáculos e para lograr a solución de dous Estados? Isto non xorde con claridade nin foi dado a coñecer no discurso -emocional- de Obama no Cairo. Até aquí o que el transmitiu non é máis que unha postura grandilocuente dicindo o que os árabes querían escoitar, pero non dixo nada, gardou silencio sobre o que os árabes "teñen que facer". A percepción do dito polo presidente Obama é que a solución dos dous estados, de momento, non ten ningunha posibilidade de éxito en tanto todas as concesións sexanlle esixidas todas ao Estado de Israel e ningunha aos árabes. Aos xudeus non só reivindican a súa herdanza ancestral sobre esas terras. Os israelís teñen ademais a razón para construír o seu Fogar Nacional xudeu na Ribeira Occidental en virtude da liga de Nacións para o Mandato de Palestina que se mantivo en virtude do artigo 80 da Carta das Nacións Unidas. É erróneo por tanto suxerir que os xudeus non teñen o dereito a vivir na Ribeira Occidental e reconstituir o seu Fogar Nacional nas zonas designadas polo Mandato internacional. Noutras palabras, a chamada que o presidente Obama efectuou a Israel para pór fin ao que se conferiu ao Estado xudeu polo dereito internacional, non só é un bochornoso e infortunado pasaxe do seu discurso, senón que debe ser firmemente resistida pola comunidade internacional, quen debe apoiar ao Estado de Israel neste dereito inalienable que lle foi conferido. Se ese dereito debe exercerse neste momento ou non, é unha cuestión moi diferente e motivo doutra análise diferente. Pero negar que ese dereito exista non só non axuda a pór fin ao conflito. Pola contra, agravase e exacerbará a intransixencia árabe islamita en cada centímetro cadrado da Ribeira Occidental e en Gaza. O Presidente Obama tamén omitiu mencionar as Resolucións do Consello de Seguridade 242 e 337 de Nacións Unidas. Estes documentos deixan claro que Israel non pode volver á fraxilidade das liñas do armisticio que existían en 1967. A seguridade segue sendo a principal preocupación para Israel que trata de protexerse e protexer aos seus cidadáns dos Estados e as organizacións terroristas que se negan e nunca recoñecerán que os Xudeus teñen o dereito nacional a ter o seu estado ancestral e a súa patria recoñecida internacionalmente.
cia a abandonar a demanda de que se lles permita regresar e vivir no que agora é Israel a millóns de árabes e os seus descendentes". Agora ben, que fórmula máxica ten a intención de utilizar o Presidente Obama para eliminar estes obstáculos e para lograr a solución de dous Estados? Isto non xorde con claridade nin foi dado a coñecer no discurso -emocional- de Obama no Cairo. Até aquí o que el transmitiu non é máis que unha postura grandilocuente dicindo o que os árabes querían escoitar, pero non dixo nada, gardou silencio sobre o que os árabes "teñen que facer". A percepción do dito polo presidente Obama é que a solución dos dous estados, de momento, non ten ningunha posibilidade de éxito en tanto todas as concesións sexanlle esixidas todas ao Estado de Israel e ningunha aos árabes. Aos xudeus non só reivindican a súa herdanza ancestral sobre esas terras. Os israelís teñen ademais a razón para construír o seu Fogar Nacional xudeu na Ribeira Occidental en virtude da liga de Nacións para o Mandato de Palestina que se mantivo en virtude do artigo 80 da Carta das Nacións Unidas. É erróneo por tanto suxerir que os xudeus non teñen o dereito a vivir na Ribeira Occidental e reconstituir o seu Fogar Nacional nas zonas designadas polo Mandato internacional. Noutras palabras, a chamada que o presidente Obama efectuou a Israel para pór fin ao que se conferiu ao Estado xudeu polo dereito internacional, non só é un bochornoso e infortunado pasaxe do seu discurso, senón que debe ser firmemente resistida pola comunidade internacional, quen debe apoiar ao Estado de Israel neste dereito inalienable que lle foi conferido. Se ese dereito debe exercerse neste momento ou non, é unha cuestión moi diferente e motivo doutra análise diferente. Pero negar que ese dereito exista non só non axuda a pór fin ao conflito. Pola contra, agravase e exacerbará a intransixencia árabe islamita en cada centímetro cadrado da Ribeira Occidental e en Gaza. O Presidente Obama tamén omitiu mencionar as Resolucións do Consello de Seguridade 242 e 337 de Nacións Unidas. Estes documentos deixan claro que Israel non pode volver á fraxilidade das liñas do armisticio que existían en 1967. A seguridade segue sendo a principal preocupación para Israel que trata de protexerse e protexer aos seus cidadáns dos Estados e as organizacións terroristas que se negan e nunca recoñecerán que os Xudeus teñen o dereito nacional a ter o seu estado ancestral e a súa patria recoñecida internacionalmente. .
Israel non debe volver á liña de armisticio de 1967 nin agora nin no futuro, se o fixese, estaría a cometer un perigoso erro estratéxico. Ate que os árabes acepten e recoñezan a realidade da existencia do Estado Xudeu e as organizacións terroristas yihadistas sexan neutralizadas o discurso do Presidente Obama no Cairo será só un puñado de boas intencións e o último dunha longa lista de lectura obrigatoria para noveis diplomáticos e estudantes universitarios de cursos de relacións internacionais tratando de entender por que non foi posible determinar a soberanía nunha zona da terra do tamaño dun pano durante os últimos 62 anos. Cando o Presidente Obama reflexione sobre esta situación e logre cambiar a conduta dos estados islámicos promotores do terrorismo rexional e internacional a quen Obama falou con sentido fraternal, alí comezara a achegarse responsablemente e con algunha posibilidade de éxito ao que ninguén dubida que o desexe: unha solución duradeira. Entón, talvez poidamos ver a un Presidente dos Estados Unidos que terá éxito onde os seus antecesores fracasaron estrepitosamente en todos e cada un dos seus intentos.
