Por Afonso Vázquez Monxardín
Para comprender ben o mundo adoitamos reducilo a parámetros moi familiares. Así, un de Coruña pode dicir que París non queda máis lonxe ca Barcelona e que lle leva o mesmo chegar a Londres en avión que a Ourense en coche. E se dicimos continuamente iso de que aquel é máis novo ou máis vello ca min, é porque somos cada un o noso centro. Vemos o mundo desde os nosos ollos. Así por seres humanos tendemos ser solidarios con todos, aínda que cunha proximidade co resto das persoas variable en función da maior ou menor comuñón de identidade. Quero dicir, por exemplo, que os portugueses nos son máis próximos que os chineses e que nos entendemos mellor con eles.
.
E dentro de identidade moitos os pobos están marcados por fenómenos nos que remoen con máis ou menos constancia ata que pasan a ser marcas de identidade. Por exemplo a emigración. Todos sabemos que os irlandeses e os galegos son pobos emigran
tes. E os andaluces. E os suecos. E os suízos. E os asturianos. E os franceses. E os cataláns... Se ollamos nos rexistros emigratorios do XIX temos cifras bastante semellantes no mundo nórdico, céltico e latino, pero só nalgún puntos pasou a ser marca de identidade. Moitos israelís, sobre todo os máis novos, con moita lóxica, non queren oír falar da shoá ou holocausto. Cren que hai que pasar páxina definitivamente; non esquecelo, pero si sacar o tema da vida cotiá. Para tratar de ser un pobo, na medida do posible, normal. Un museo dedicado ao horror sufrido hai sesenta e cinco anos parece algo tétrico. Esta xente nova non sente o mínimo interese morboso en visitar os campos de exterminio e adoitan ser dos máis proclives ao acordo. Do mesmo xeito a inmensa maioría dos seis millóns de expulsados, poboación civil, dos territorios alemáns do leste de Europa non quere nin oír falar do pasado. Para seren xente común, integrada na nova Alemaña redimensionada. Pero é fácil entender a fixación de moitos xudeus maiores tamén tendo en conta a importancia cuantitativa do exterminio. A poboación xudía de Europa era daquela duns nove millóns e foron eliminados seis, ou sexa 2/3. Aplicada a proporción á Galicia actual, daría 1.855.400 de mortos. Ou sexa como toda a xente da provincia de Ourense, Lugo e as comarcas de Vigo e Coruña xuntas. Moita dor. Moita rabia. Moita historia.
E dentro de identidade moitos os pobos están marcados por fenómenos nos que remoen con máis ou menos constancia ata que pasan a ser marcas de identidade. Por exemplo a emigración. Todos sabemos que os irlandeses e os galegos son pobos emigran
tes. E os andaluces. E os suecos. E os suízos. E os asturianos. E os franceses. E os cataláns... Se ollamos nos rexistros emigratorios do XIX temos cifras bastante semellantes no mundo nórdico, céltico e latino, pero só nalgún puntos pasou a ser marca de identidade. Moitos israelís, sobre todo os máis novos, con moita lóxica, non queren oír falar da shoá ou holocausto. Cren que hai que pasar páxina definitivamente; non esquecelo, pero si sacar o tema da vida cotiá. Para tratar de ser un pobo, na medida do posible, normal. Un museo dedicado ao horror sufrido hai sesenta e cinco anos parece algo tétrico. Esta xente nova non sente o mínimo interese morboso en visitar os campos de exterminio e adoitan ser dos máis proclives ao acordo. Do mesmo xeito a inmensa maioría dos seis millóns de expulsados, poboación civil, dos territorios alemáns do leste de Europa non quere nin oír falar do pasado. Para seren xente común, integrada na nova Alemaña redimensionada. Pero é fácil entender a fixación de moitos xudeus maiores tamén tendo en conta a importancia cuantitativa do exterminio. A poboación xudía de Europa era daquela duns nove millóns e foron eliminados seis, ou sexa 2/3. Aplicada a proporción á Galicia actual, daría 1.855.400 de mortos. Ou sexa como toda a xente da provincia de Ourense, Lugo e as comarcas de Vigo e Coruña xuntas. Moita dor. Moita rabia. Moita historia.Publicado no xornal GALICIA-HOXE , 20.01.09
