Lugares de impacto de mísiles de Hamas na vila de Sderot
Por Hermann Tertsch
Xa se produciu a tan temida como previsible catástrofe. Despois da ruptura unilateral da tregua por parte de Hamás e os seus continuos ataques con foguetes e morteiros contra o territorio meridional israelí, tras unha longa serie de advertencias ás autoridades da Franxa de Gaza para que puxesen fin aos ataques terroristas, o presidente israelí, Simon Peres pediu hai días encarecidamente á poboación de Gaza que impedise aos terroristas provocar a situación que o fixese inevitable. Ao final, Israel tivo que responder. E fíxoo con contundencia. Destruíu practicamente todos os edificios da policía e das milicias de Hamás, depósitos e túneles polos que se introducen en Gaza as armas. Por suposto que houbo vítimas civís. Porque moitos dos arsenais están en sotos de casas de membros e líderes de Hamás. Porque todo o terrorismo islamita arróupase en civís, cuxas mortes para eles son unha bandeira. Pero quen vexa o mapa das operacións realizadas sabe que o esforzo das forzas israelís por evitar vítimas civís palestinas é tan denodado como o habitual dos terroristas de Hamás por matar ao maior número de civís israelís. Só a ignorancia, a mala fe e a militancia antiisraelí dos medios de comunicación -no noso país xa grotescos- poden inducir a falar, como se fixo, de «ataques masivos». Quen coñeza un pouco Gaza, unha das rexións máis superpoboadas do mundo, sabe que un ataque «masivo» provocaría moitos miles de vítimas. E non 280, na súa maioría homes adultos e en gran parte uniformados. Pero isto dá igual non só aos medios de comunicación, tamén ás organizacións políticas ou humanitarias e a tantos políticos de dereitas e de esquerdas, aos que tan fácil lles resulta condenar un bombardeo ante a opinión pública. Iso sempre confire «caché» humanitario. Calaron durante todo o tempo no que Hamás xerou unha situación que fixo inevitable a traxedia. Hai tres anos Israel retirouse de Gaza como acto de boa vontade para tentar dar un impulso a unhas negociacións sobre os dous estados, o Israel e o palestino, cuxa existencia hoxe é aceptada por unha inmensa maioría dos cidadáns israelís. Na outra parte non sucede o mesmo. Cada vez son máis os palestinos que seguen as consignas de Hamás e de Teherán, e rexeitan a solución de dous Estados e chaman á destrución da «entidade sionista». Hai moitos responsables de que así sexa. E non todos están na rexión. Están ante todo os terroristas de Hamás que coa axuda de Irán e Siria e a inapreciable colaboración da corrupción do aparello de Al Fatah da Autoridade Nacional Palestina, conseguiron gañar unhas eleccións, liquidar aos seus opoñentes e establecer un Estado terrorista na fronteira sur de Israel. Mentres desde Israel, a pesar da confusión e as convulsións políticas internas, facíanse esforzos por proseguir as negociacións
coa Autoridade Nacional Palestina no poder en Cisxordania, Hamás e o seu patrón iraniano Ahmadineyad foron gañando terreo, comprensión internacional, amigos e armas. Non só en Rusia, China ou Paquistán, tamén en Europa por suposto. Que confusión de valores pola nosa Europa! Poucos feitos tan significativos como que no Reino Unido, onde máis activamente se fixo campaña para illar ao Estado de Israel, unha canle de televisión decidise este nadal emitir un saúdo de Noiteboa do presidente iraniano, o adaíl da destrución do Estado xudeu, o látigo de infieis, o carcelero de mulleres intelectuais, o verdugo de homosexuais, membro da Alianza de Civilizacións co turco Erdogán e o español Zapatero, o noso home da Kafiya. «Comprensión cara a Hamás», «non illar aos islamitas», «non radicalizalos». Este sempiterno pregón do noso ministro Moratinos parece xa omnipresente no discurso vacuo e insensato de grande parte da clase política europea. E o é porque previamente foi asumido polos medios de comunicación e gran parte da opinión pública. A pesar de toda a cultura de apaciguamiento, negociación de principios e relativismo xeral que se nos inocula a diario, ninguén en España se atrevería a dicir que as pistolas de ETA son inocuas porque teñen menos capacidade de fogo que as armas da Garda Civil. É a artera forma de analizar a realidade comparando
elementos non comparables. É a que leva a tanto intelectual e voceiro nos nosos medios a dicir que os mísiles artesanais de Hamás son pouco máis que unha broma pesada e que non xustifican nunca unha acción contundente do agredido para acabar con eles. É a que leva a tanto idiota a pensar que as armas son malas independentemente de quen as teña. En Israel a ameaza é directamente existencial e pon en perigo a súa propia existencia como Estado. A creación dun Estado terrorista en Gaza nos últimos tres anos e a súa crecente capacidade de paralizar o sur israelí pon en cuestión a propia viabilidade do Estado de Israel. A ollos dos israelís pero ante todo a ollos dos centos de millóns de islamitas, árabes ou non, que converteron a destrución de Israel no centro da súa existencia. Israel non pode vivir con gran parte da súa poboación enterrada en refuxios día si, día tamén, porque Hamás ou Ahmadineyad queira. Acabaría toda Israel igual e ese gran estado non se erixiu no seu día para ser un gran Lager baixo terra cos SS islamitas desfilando encapuchados sobre os seus campos. Moito se falará agora durante e despois desta campaña militar -que todos desexamos curta, pero pode ser moi longa e dolorosa para todos- sobre o papel no seu desencadenamiento do punto de inflexión na historia de Estados Unidos que supón a chegada de Barack Obama á presidencia. Creo que ninguén debera sobrevalorarlo. Tamén creo desencamiñados os intentos de explicar a operación militar israelí como parte da dinámica electoral interna de Israel. Nada había máis lonxe dos desexos da cidadanía israelí que entrar agora neste conflito. Porque coñecen a guerra. E todos saben que estes mortos da fin de semana non son os primeiros nin os últimos. E que moitos non serán terroristas senón tamén nenos e nenas tanto palestinos como israelís e moitos soldados israelís como a campaña prosiga por terra. O que si debería estar claro é que os defensores desta operación militar de Israel somos os que sufrimos por todas as mortes, tamén polas que agora se producen en todos os bandos. E enfronte hai un inimigo que se alegra das mortes, tamén das propias. E a busca en Israel, nas Torres Xemelgas, en Londres ou Atocha, na India ou en Afganistán. Forman parte dunha cultura da morte que é inimiga da nosa sociedade tanto como do Estado de Israel. E que se Israel fallase na súa autodefensa, por suposto que desaparecería como Estado democrático pero todas as demais sociedades abertas perderiamos o noso bastión máis firme na defensa da cidadela da liberdade. Unha cidadela que ten moitas murallas minadas ou tambaleantes en Occidente polo medo a loitar, a falta de vontade de gañar, pola súa confusión de valores e a súa incapacidade para o sacrificio. Ou porque, ilusos, cren que tratamos cun inimigo coma nós. Esperemos que esta traxedia teña un receso polo menos. Pero a guerra será longa e a lista de vítimas tamén. A única nota de optimismo que teño para concluír esta reflexión está na miña profunda convicción de que Israel, coa sabedoría de miles de anos de supervivencia e a memoria de quen aínda son testemuño vivo da última vez que -ante a pasividade de todos- quíxose exterminar ao seu pobo, daranos unha nova lección á civilización. Á única civilización existente. Israel saberá defender, custe o que custe, a pesar de quen pese, chore quen chore, o seu sagrado dereito á existencia en liberdade e dignidade.
