Por Moshé Yanai
Ramat Hasharon (Israel)
Existe un gran desconcerto no mundo sobre a última ofensiva israelí contra as instalacións militares de Hamás en Gaza. Non son poucos os que se preguntan a razón deste ataque masivo. Non ocorre o mesmo en Israel. Neste país democrático onde, en contraste co que sucede no outro bando, cada un pode expresar o que pensa, hai un consenso xeral: non había outro remedio. Advertíraselles unha e outra vez. "Estades a xogar con lume", díxoselles claramente. A ministra de Relacións Exteriores mesmo viaxou o outro día ao Cairo para reiterar ao Presidente Mubarak a gravidade da situación creada. "Israel non pode seguir tolerando os incesantes ataques do Hamás de Gaza. Están a facer imposible a vida da poboación civil na rexión adxacente a esa zona", expresou a candidata á Presidencia do Goberno ao dirixente exipcio.
O israelí común e corrente aproba a decisión do seu Goberno: a situación era intolerable, e impúñase obrar con man forte, por moi lamentable que iso fóra. Pola contra podería deteriorarse e non se sabe onde se puido chegar. Desde logo, ninguén bailou nas rúas de Tel Aviv, nin repartiu lambetadas ao escoitar o elevado saldo de vítimas deses ataques, en especial de civís que sempre son inevitables. Ese modo de proceder é moi común no outro lado, pero nunca sucedeu aquí. Non se di en balde; existen probas feacientes de que así adoita ser. É máis, ese israelí veterano de tantas contendas sentiuse un tanto aliviado porque a medida xa se facía esperar, e á vez lamentouno porque se preferia que o outro lado entrase en razóns.
Cando impera a inmovible norma de que as disputas se resolven pola forza, como ben o demostraron os árabes, non hai outro remedio que contestar do mesmo xeito. Os cínicos din sinxelamente que esa é a lei do Medio Oriente. Parece que ninguén nin nada pode convencerlles de que ao obrar así, sairán perdendo en última instancia. Hai quen pensará que a reacción foi desmesurada. Non é equitativa, poderán dicir. Pero hai que ter en conta un pequeno detalle: é aquí onde os dirixentes de Hamás se equivocaron. Dan uns golpes aquí e alí para retar a Israel; esperan a que este país realice un pequeno operativo a modo de represalia. Pero despois de lamerse as súas feridas, volve ás andanadas coma se aquí non pasase nada. Xa son oito anos deste xogo de dáme e toma. Polo xeral, precisamente por ser o máis forte, a norma de Israel foi a contención. Non responder a esas inacabables e dolorosas provocacións. Pensamos que coa saída de Gaza de hai tres anos, unha dolorosa decisión que aflixiu a todo o país e dividiuno en dous sectores, os árabes comprenderían que Israel estaba disposto (e aínda o está) a concertar a paz.
Equivocámonos: a dirección de Hamas interpretouno como unha retirada forzada, como un signo de debilidade. E aquí reside o seu gran erro. Podo afirmar con absoluta seguridade que Israel desexa sinceramente concertar un acordo definitivo cos palestinos. Para iso está disposto a facer moitas e moi penosas concesións. Pero o que non pode tolerar é que xunto a este país haxa unha rexión onde nin sequera se pensa nesa posibilidade: todo o que se di, fai e se trama está encamiñado a conseguir a súa desaparición. Por tanto, en ausencia da menor predisposición a atopar unha solución ao conflito, e por moito que se lamente, reciben semellante ofensiva militar.
