Afonso Vázquez-Monxardín
Anda o estreito de Ormuz quente. É
verán e nas as illas e continente que rodea a ambas beiras, Irán ao
norte e o enclavé omaní de Khasaba ao sur, pasan, adoito, dos
cincuenta graos. Calor que debeu sufrir Xoan de Novoa, o primeiro
ourensán naquelas terras. Participou destacado na conquista do
pequeno reino de Ormuz para os portugueses en 1507, ferírono, e
fuxiu logo do seu superior Afonso de Alburquerque -a quen acusou de
crueldade cos do lugar- en 1508. Morreu ao ano seguinte, só, na
India.
Tamén anda
quente hoxe a zona por escaramuzas vellas e novas. Vellas, porque
“alguén” - incendia barcos que pasan por alí -0 30% do petróleo
do mundo-, e modernas porque seica se chimpan drons uns aos outros.
Ou tal parece. Porque nas guerras modernas, e se cadra vellas, as
mentiras, son arma de confusión masiva: a primeira vítima, sempre,
a verdade. E o que está por detrás deste lío actual é o tema da
procura da bomba atómica por parte do Irán dos aiatolás e que
motivou as sancións internacionais que hoxe padece a vella Persia.
E
uns opinan que é preciso reforzar a presión sobre Irán porque
están tratando de, baixo corda, facer a bomba para “varrer do
mapa”, como insisten continuamente, Israel. Mentres, outros pensan
que os líderes iranís son boa xente que sofre a incontinencia dun
personaxe como Trump. E eses ecos de lonxe, debémolos escoitar con
moita calma e reflexión, non vaia ser o demo que nos deixemos
arrastrar por un antiamericanismo de ben pensantes, que acabe por
ser de inxenuos, e que esquezamos que nos sacaron de dúas guerras
mundiais sen que empezasen ningunha; e acabaron coa guerra dos
Balcáns, lío intraeuropeo onde os haxa. Inxenuos, moitos pensaban
noutrora, tamén, que o bo era Pol Pot só porque se enfrontaba a
EEUU. En fin, hai dúas leccións de historia recente que debemos
lembrar. A primeira a política de boísta do primeiro ministro
británico Chamberlain que aceptou en Munich, en setembro de 1938 a
anexión de zonas de Checoslovaquia -Os Sudetes- por parte de Hitler
para non incomodalo. Cando volveu a Londres recibírono as masas
felices polo seu acordo; mentres Churchill, rosmaba profeticamente
“Ofrecéronnos elixir entre a humillación ou a guerra. Xa
aceptamos a humillación, agora virá a guerra”. E tal foi. A
segunda lección, é un terreo común vivencial dos xudeus. Din que
sempre que alguén os ameazou, cumpriu as súas ameazas, por tolas
que puidesen parecer. Ninguén, na culta Alemaña de 1930, podía
crer que aqueles rapaciños vestidos de boy scouts que levantaban o
brazo, fosen perigosos. E menos, fóra. Así que cando os xudeus de
hoxe oen aos poderosos Gardas Revolucionarios e aiatolas de Irán
ameazalos co de varrer e o mapa, non teñen razóns para pensar que é
chiste.
E se a isto lle sumamos a información dos seus servizos
secretos -Mossad-, o envío constante de armas a Hezbolá no norte, a
Siria no leste, e a Hamás no sur, o desenvolvemento dos seus mísiles
Emad capaces de chegar a todo Israel, o enriquecemento de uranio, o
ascenso na todopoderosa Garda revolucionaria dos individuos máis
deslinguados e intervencionistas, o incremento da represión interior
contra unha sociedade moza, de internet e youtube, (en 1979 tiña
Irán 30 millóns de habitantes, hoxe 83), a nula vontade de camiñar
sendeiros de paz, parece xustificado o seu temor. A cousa non pinta
ben, pero, sempre, debemos ter claro que Israel son hoxe os nosos
Sudetes, a primeira liña de occidente fronte ao desacougo.
