 |
| Pedro Gómez-Valadés asinando no libro da memoria en Auschwitz |
Pedro
Gómez-Valadés
La Voz de Galicia - 30.01.2019
Descoñezo
a súa orixe, desde cando existen días dedicados á conmemoración
ou celebración dalgún tema de relevancia social. Supoño, que
fiando no tempo, estes días virán dos dedicados aos santos e
festividades que poboan o noso calendario. De certo, non hai nos 365
días do ano, nin un só que non teña sobre as súas costas unha
tarefa, un motivo engadido ao seu simple uso temporal. Sendo
normalmente organismos internacionais os que determinan datas para
lembrar, concienciar á cidadanía dos máis diversos motivos.
E
un ano máis, xurdindo no medio da friaxe dos primeiros días do
calendario, xa desde o ano 2005 cando a Asemblea Xeral de Nacións
Unidas estableceu os 27 de xaneiro (día no que as tropas soviéticas
liberaron o campo de exterminio de Auschwitz) chéganos a xornada
dedicada internacionalmente á memoria das vítimas do Holocausto.
Febre xenocida que na barbarie infame que asolou as Europas nos anos
30 e 40 do século pasado, levouse por diante a seis millóns de
xudeus culpables todos eles de seren... xudeus.
Fixar
unha data ten unha formidable carga positiva de concienciación, pero
ten tamén un importante risco, o de por mor da ritualización,
banalizar con superficialidade actos e actividades que perden así
vigor social á forza de transitalos sen poñer o necesario corazón
no evento. O día do Holocausto é un día cunha carga emocional,
social, ética, enorme. Porque é un día sementado coas almas de
millóns de seres humanos asasinados na profundidade da nosa
civilizada Europa, soterrados en anónimas fosas comúns ou nos
cadaleitos de negro fume negro dos ceos travestidos en cemiterios.
Conmemorar
este día e facer xustiza para cos mortos e para con nós mesmos.
Porque nós non fumos responsables de semellante exercicio de
bestialidade ao servizo do exterminio industrial. Pero nós, si
seremos responsables se o feble facho da memoria se chegara a
extinguir. Porque os Balcáns, Ruanda, Darfur, o xenocidio do pobo
rohingya, do pobo yazidí.. son as probas de que o virus do fanatismo
criminal continua vivo no mundo e xa que logo, lembrar, non esquecer
o Holocausto de seis millóns de xudeus é unha vacina e un antídoto
contra a resurrección dos fantasmas que teimudos néganse a
desaparecer da historia.
Ver orixinal:
