Por Pablo Veiga
www.terracha.com
Recoñezo
que xa tiña elaborado o primeiro artigo do presente ano para o
xornal Terra Cha, cargado de tópicos inherentes ás datas recentes
que deixamos atrás; nada orixinal. E sempre, desde aquela primavera
de dous mil oito que un ten a honra de colaborar con este humilde
pero ambicioso proxecto comunicativo, dándolle un enfoque local ó
que se conta. Pero
logo do lategazo recibido tra-lo acontecido na marabillosa cidade de
París, onde tres malnacidos segaron a vida de dezasete persoas no
nome de non sei que Deus como vinganza ás supostas ofensas plasmadas
a través dnunhas viñetas por uns debuxantes que usaban os seus
lápices como únicas armas, vinme na obriga de variar por completo o
tema a tratar. As imaxes onde un deses terroristas executa cun tiro a
un policía mal ferido, deron a volta ó mundo como proba da barbarie
máxima.
Non
é un problema menor o que está a suceder no noso continente. Os
países que se atopan alén dos Pirineos teñen unha traxectoria
democrática desde a segunda guerra mundial fora de toda dúbida,
caracterizándose, maiormente, pola existencia neles dun estado de
dereito, o cal garante uns principios elementais, entre os que están
as liberdades, individuais e grupais, sexan estas de credo, de
prensa, de asociación ou sexual.
Nesas
sociedades acolléronse a milleiros de inmigrantes que chegaron
doutras terras, de culturas, razas e relixións diferentes,
respectando as peculiaridades de cada quen. Homes e mulleres que
contribuíron co seu esforzo ó progreso das respectivas nacións,
que formaron familias e tiveron descendencia nunha Europa que tamén
cometeu moitos pecados en tempos pretéritos, que convén non
esquecelo, pero que foi receptiva a toda esa diversidade.
O
sucedido na capital francesa é unha continuidade do que pasou nos
trens de Madrid hai case once anos e despois no metro de Londres.
Matar por matar e canto máis, mellor. Estamos ante unha fórmula
terrorista despiadada –se é que algunha merece un cualificativo
máis benévolo- á cal semella moi complicado combater. Si cómpre
manterse firmes ante as agresións ó noso modelo de sociedade e non
podemos pechar os ollos ante certas actitudes e comportamentos que se
están a producir en barrios concretos de moitas cidades europeas.
Débense respectar crenzas e prácticas relixiosas, mais as mesmas
non poden ir contra a lei. É intolerable que un imán desde o
púlpito dunha mesquita faga indicacións de como un home debe pegar
a súa dona. Resulta inadmisible que a unha nena musulmá non a
deixen acudir a clases de educación física ou natación por non
levar un velo tapando os seus cabelos. E baixo ningunha desculpa
podemos consentir que se lle practique a unha pequena a ablación,
talvez a maior das monstruosidades que se lle pode facer a unha
muller. Non negamos o positivo da mistura de razas e culturas, mais
existen liñas vermellas que son infranqueables e nesta ocasión
foron claramente superadas.
Je
suis Charlie (Eu son Charlie) e tamén son xudeu –catro dos
asasinados tamén o eran e por iso os mataron-. Desde esta columna,
un modesto servidor quere render a sentida e merecida homenaxe a
todos eles.
*Pablo
Veiga é socio de AGAI e colaborador habitual do xornal Terra Cha
