Por Daniel Fernández Marco
Xerente de ASEI (Asociación Solidaridad España-Israel)
Parece que vai en serio. Ninguén aínda o veu, o seu paradoiro segue sendo descoñecido. Pero o ruído é tan intenso que ten que haber noces en algures. Gilad Shalit volve a casa, por fin. E iso é motivo de xúbilo, que dúbida cabe. Aínda que teñamos que obrigarnos a forzar un sorriso, e fagamos esforzos para non manifestar o rictus de noxo que todo o que circunda ao asunto nos provoca. E aínda que non saibamos xestionar completamente, o incómodo prurito de culpa por ser incapaces de obvialo todo, salvo a liberación dun raparigo sometido a un inhumano martirio durante cinco anos.
"O soldado israelí retido"... desta guisa adoitaban referirse a maioría de medios españois a Gilad Shalit. "Retido", como un coche nun atasco, ou un paquete na aduana. "Soldado israelí". Tecnicamente, os termos son correctos. De feito, máis correctos que cando téchase a asasinos deshumanizados de "activistas", ou a unha banda de terroristas de "grupo político". Aínda así, a definición non deixa de rezumar un pestilente rumbo, e non está de máis puntualizar. Unha descrición como "O soldado israelí retido" pode evocar a Rambo capturado polos vietnamitas, ou a Chuck Norris en "Desaparecido en Combate III", pero en absoluto conseguirá transmitir a realidade fidelmente. Gilad Shalit era un soldado israelí, iso é certo, pero tamén puramente circunstancial. En Israel, o concepto "soldado" é equívoco, e non sempre pode trocarse nos tópicos holywoodienses antes apuntados. Un soldado israelí, antes que soldado, adoita ser unha ama de casa, un estudante de bioloxía, un cirurxián afeccionado ao aeromodelismo ou un electricista que nos seus tempos libres colecciona selos. Gilad Shalit é cidadán dun país no que o servizo militar é unha servidume obrigatoria (cumprida case sempre con orgullo e ilusión, pero servidume). E máis que obrigatoria, dolorosamente necesaria, nunha nación de sete millóns de habitantes, rodeada de centos de millóns de individuos determinados (en moitos casos) a borralos do mapa. Por esta razón, Gilad Shalit, como calquera cidadán israelí, home ou muller, tivo que ser, durante un período da súa vida, un soldado israelí. E Gilad Shalit, antes que soldado, era, cando foi capturado, un raparigo de dezanove anos, enclenque (a xulgar polas fotos) e con lentes, ao que apaixonábanlle as matemáticas. O típico empollón da clase incapaz de matar a unha mosca e sempre disposto a botar un cabo aos compañeiros.
E detrás da "retención do soldado", o que se esconde en realidade é unha imperdoable tortura que roubou cinco dos anos máis importantes da vida dun mozo normal, marcándoo para sempre. Entre o seu dezanove e os seus vinte e catro anos, Gilad Shalit non se dedicou a gozar das delicias do sexo oposto (ou propio, se esa é a súa preferencia; en Israel ninguén lle mirará diferente nin lle colgará dun guindastre por iso), non explorou o mundo e as súas marabillas, non forxou amizades que lle acompañarán toda a vida e que farían do seu tránsito pola Terra unha experiencia máis grata, non tivo oportunidade de acumular a bagaxe e a sustancia que deberían de convertelo nun membro de proveito da sociedade israelí (deses que, ano si, ano tamén, gañan un premio Nobel por legar á humanidade algo que a enriqueza). A post-adolescencia de Gilad Shalit, en cambio, transcorreu... onde transcorreu?. Só os seus captadores sábeno; o que é seguro é que, independentemente do lugar, non gozaría dun trato como o que se dispensa a eses presos palestinos encerrados en cárceres israelís onde a Cruz Vermella os visita e atende continuamente, e onde mesmo se lles proporciona a oportunidade de
estudar unha carreira e adquirir os coñecementos necesarios para multiplicar as súas deletéreas aptitudes. Nos cinco anos de secuestro de Gilad Shalit, nin a Cruz Vermella, nin ningunha outra organización internacional, desas que se desviven polos presos palestinos e vociferan o seu inhumano trato, preocupouse por el. A Convención de Xenebra, dis?, non me fagades rir. En 2008, o exército israelí viuse obrigado a intervir en Gaza, despois de que a poboación á que debían protexer recibise máis de douscentos proxectís disparados desde a franxa e sufrise case unha vintena de baixas. A operación concluíu sen que Shalit puidese ser liberado, e agora tocou negociar. Nestes cinco anos, multitude de benintencionados clamaron pola liberación do raparigo secuestrado. Iniciativas loables, pero de efecto (e pido perdón a quen ofenda, pois recoñezo insoportable o permanecer de brazos cruzados ante a inxustiza) contraproducente. En consecuencia, lonxe de establecerse un regateo de mercadillo árabe, declarouse unha barra libre por parte de Israel, froito da cal, mil vinte e sete!!! presos palestinos serán liberados. Moitos deles asasinaron a xente inocente, esnaquizado familias irreparablemente, e causaron máis dor do que é posible cuantificar. Dubido moito que ningún se arrepinta o máis mínimo, e a maioría volverá tratar de engrosar o seu historial criminal. Hamas (que antes e durante o proceso, manifestou a importancia de secuestrar a máis israelís) está de celebración. Non é para menos.
É un trato xusto? Permitirédesme que non me pronuncie. Parece mezquino exporllo cando está en xogo a vida dun pobre rapaz cuxo único pecado foi atoparse, hai cinco anos, no lugar equivocado no momento errado. E para alimentar a ignominia, non pode deixar de doerme do complexo de culpa que o desproporcionado troco poida carrexar ao inocente liberado.
É un trato xusto? Permitirédesme que non me pronuncie, estou demasiado concentrado no meu esforzo para non manifestar o rictus de noxo que todo o que circunda ao asunto me provoca.
"O soldado israelí retido"... desta guisa adoitaban referirse a maioría de medios españois a Gilad Shalit. "Retido", como un coche nun atasco, ou un paquete na aduana. "Soldado israelí". Tecnicamente, os termos son correctos. De feito, máis correctos que cando téchase a asasinos deshumanizados de "activistas", ou a unha banda de terroristas de "grupo político". Aínda así, a definición non deixa de rezumar un pestilente rumbo, e non está de máis puntualizar. Unha descrición como "O soldado israelí retido" pode evocar a Rambo capturado polos vietnamitas, ou a Chuck Norris en "Desaparecido en Combate III", pero en absoluto conseguirá transmitir a realidade fidelmente. Gilad Shalit era un soldado israelí, iso é certo, pero tamén puramente circunstancial. En Israel, o concepto "soldado" é equívoco, e non sempre pode trocarse nos tópicos holywoodienses antes apuntados. Un soldado israelí, antes que soldado, adoita ser unha ama de casa, un estudante de bioloxía, un cirurxián afeccionado ao aeromodelismo ou un electricista que nos seus tempos libres colecciona selos. Gilad Shalit é cidadán dun país no que o servizo militar é unha servidume obrigatoria (cumprida case sempre con orgullo e ilusión, pero servidume). E máis que obrigatoria, dolorosamente necesaria, nunha nación de sete millóns de habitantes, rodeada de centos de millóns de individuos determinados (en moitos casos) a borralos do mapa. Por esta razón, Gilad Shalit, como calquera cidadán israelí, home ou muller, tivo que ser, durante un período da súa vida, un soldado israelí. E Gilad Shalit, antes que soldado, era, cando foi capturado, un raparigo de dezanove anos, enclenque (a xulgar polas fotos) e con lentes, ao que apaixonábanlle as matemáticas. O típico empollón da clase incapaz de matar a unha mosca e sempre disposto a botar un cabo aos compañeiros.
E detrás da "retención do soldado", o que se esconde en realidade é unha imperdoable tortura que roubou cinco dos anos máis importantes da vida dun mozo normal, marcándoo para sempre. Entre o seu dezanove e os seus vinte e catro anos, Gilad Shalit non se dedicou a gozar das delicias do sexo oposto (ou propio, se esa é a súa preferencia; en Israel ninguén lle mirará diferente nin lle colgará dun guindastre por iso), non explorou o mundo e as súas marabillas, non forxou amizades que lle acompañarán toda a vida e que farían do seu tránsito pola Terra unha experiencia máis grata, non tivo oportunidade de acumular a bagaxe e a sustancia que deberían de convertelo nun membro de proveito da sociedade israelí (deses que, ano si, ano tamén, gañan un premio Nobel por legar á humanidade algo que a enriqueza). A post-adolescencia de Gilad Shalit, en cambio, transcorreu... onde transcorreu?. Só os seus captadores sábeno; o que é seguro é que, independentemente do lugar, non gozaría dun trato como o que se dispensa a eses presos palestinos encerrados en cárceres israelís onde a Cruz Vermella os visita e atende continuamente, e onde mesmo se lles proporciona a oportunidade de
estudar unha carreira e adquirir os coñecementos necesarios para multiplicar as súas deletéreas aptitudes. Nos cinco anos de secuestro de Gilad Shalit, nin a Cruz Vermella, nin ningunha outra organización internacional, desas que se desviven polos presos palestinos e vociferan o seu inhumano trato, preocupouse por el. A Convención de Xenebra, dis?, non me fagades rir. En 2008, o exército israelí viuse obrigado a intervir en Gaza, despois de que a poboación á que debían protexer recibise máis de douscentos proxectís disparados desde a franxa e sufrise case unha vintena de baixas. A operación concluíu sen que Shalit puidese ser liberado, e agora tocou negociar. Nestes cinco anos, multitude de benintencionados clamaron pola liberación do raparigo secuestrado. Iniciativas loables, pero de efecto (e pido perdón a quen ofenda, pois recoñezo insoportable o permanecer de brazos cruzados ante a inxustiza) contraproducente. En consecuencia, lonxe de establecerse un regateo de mercadillo árabe, declarouse unha barra libre por parte de Israel, froito da cal, mil vinte e sete!!! presos palestinos serán liberados. Moitos deles asasinaron a xente inocente, esnaquizado familias irreparablemente, e causaron máis dor do que é posible cuantificar. Dubido moito que ningún se arrepinta o máis mínimo, e a maioría volverá tratar de engrosar o seu historial criminal. Hamas (que antes e durante o proceso, manifestou a importancia de secuestrar a máis israelís) está de celebración. Non é para menos.É un trato xusto? Permitirédesme que non me pronuncie. Parece mezquino exporllo cando está en xogo a vida dun pobre rapaz cuxo único pecado foi atoparse, hai cinco anos, no lugar equivocado no momento errado. E para alimentar a ignominia, non pode deixar de doerme do complexo de culpa que o desproporcionado troco poida carrexar ao inocente liberado.
É un trato xusto? Permitirédesme que non me pronuncie, estou demasiado concentrado no meu esforzo para non manifestar o rictus de noxo que todo o que circunda ao asunto me provoca.
