25/10/09

Un acto no Congreso


Por Ricardo Ruiz de la Serna
.
O mércores pasado, o Grupo Interparlamentario por Palestina celebraba no Congreso dos Deputados un acto público baixo a lema "Dereitos Humanos en Palestina e Israel. As outras voces. A resposta da Unión Europea". O asunto prometía ser realmente moi interesante. Xa era hora de que alguén falase da persecución sistemática de opositores na Franxa de Gaza ou do secuestro de Gilad Shalit, o soldado israelí en poder de Hamás desde hai anos. Convén falar dos crimes de honra, dos matrimonios forzados polos islamitas, dos asasinatos das mozas que perden a virxinidade sen estar casadas e de tantos outros dramas silenciados. Durante todo o tempo que Hamás leva no poder, dedicouse ao terrorismo e non á mellora das condicións da súa poboación.
.
Primeiro limpou de opositores a Franxa de Gaza -abandonada por Israel no ano 2005- e os que lograron salvar a vida fóronse ou sobreviven no silencio. A democracia serviu a Hamás para chegar ao poder pero desde logo non se mantén nel por medios democráticos senón grazas ao apoio iraniano. As críticas a Israel - xustas ou non- están por todas partes. Falaría alguén doutra cousa? Ese mesmo mércores, o Presidente e fundador de Human Rights Watch Robert L. Bernstein, sempre crítico con Israel, publicara un artigo no New York Times lembrando algúns feitos relevantes. Dicía Bernstein que Israel, cunha poboación de sete millóns e medio de habitantes, acolle a 80 organizacións de dereitos humanos, goza de liberdade de prensa, de gobernantes elixidos democraticamente e dun poder xudicial que a miúdo condena ao Goberno. Tamén lembraba a actividade política das institucións académicas, a multitude de partidos políticos e, sobre todo, o inmenso número de xornalistas per capita do país, talvez o máis elevado do mundo. Bernstein tamén lamentaba no seu artigo que o mundo árabe e Irán, con 350 millóns de habitantes, padecesen en xeral réximes brutais, autocráticos e pechados que apenas permiten -ou que impiden en absoluto- a disidencia. Así, a atención das organizacións de dereitos humanos veu soslaiando durante moito tempo o inmenso sufrimento dos millóns de árabes e iranianos para quen a democracia, a liberdade e o Estado de Dereito son mitos televisivos e non realidades da rúa.
Con todo, o acto público que se celebrou no Congreso dos Deputados en Madrid os asistentes -políticos e activistas- non dixeron nada de todo isto. Alí apenas se falou dos secuestros, as torturas e as desaparicións en Gaza. Ninguén citou os textos que Hamás utiliza para sementar o odio e o rancor contra os israelís, si, pero tamén contra os musulmáns moderados, contra os occidentais e contra os impíos. Onde quedaron os homosexuais que teñen que buscar refuxio en Israel cando foxen de Gaza? Onde as mulleres, os anciáns e os nenos utilizados como escudos humanos por Hamás? Onde os miles de foguetes lanzados contra Israel? Por desgraza, o Grupo Interparlamentario por Palestina e as organizacións participantes non tiveron nada que dicir sobre a falta de liberdade relixiosa e de conciencia alí onde os encarapuchados suicidas de Hamás pon a bota e a pistola. E as vítimas israelís? Alguén do público preguntou por elas. Claro, claro que se condena os ataques aos israelís, o témolo feito moitas veces, moitísimas, moitas de verdade? A énfase esperta as sospeitas. Tantas? Adheriuse a túa organización aos actos públicos polas vítimas israelís? Preguntaron os teus portavoces a Ismail Haniyeh por elas? E a Khaled Meshaal preguntoulle alguén pola dor e o medo en que viven os centos de miles de israelís ao alcance dos foguetes de Hamás? Foi aínda peor cando outra persoa preguntou polo drama de Gilad Shalit, que carece de todos os dereitos que o peor preso terrorista ten nos cárceres israelís. Él non ten unha Corte Suprema á que acudir para denunciar o seu secuestro. A el fáltalle o avogado que todo terrorista de Hamás ten cando se lle xulga. Ninguén pode visitalo no seu peche como si fan as nais palestinas cos presos. Ante a pregunta, houbo sorrisos e algunha risa entre o público. É o que ten a democracia: ás veces unha moza formula unha pregunta precisa e déixao a un en evidencia. Será por iso que a todos os tiranos esas preguntas moléstanlles e os preguntons repúgnanlles.
.
En Gaza non se adoitan formular moitas preguntas desas a Hamás. Houbo risas e sorrisos. Velaquí a tristeza de España; velaquí a nosa vergoña. Hai quen sorrí e aínda ris con estas cousas no Congreso dos Deputados e non pasa nada. Un asistente corrixiu a quen preguntaba: Gilad Shalit está prisioneiro, non secuestrado. Se non fose unha traxedia, a observación parecería un chiste. Non, Gilad Shalit non ten nin os dereitos que as Convencións de Xenebra recoñecen nin nada que se lles pareza. Él non pode nin soñar co goce das garantías que unha democracia dá a calquera preso. As tiranías adoitan ter pouco respecto polas vidas propias e alleas. Aí están para demostralo os disidentes palestinos que teñen que vivir fora porque en Gaza os asasinarían. Aí teñen as gravacións dos terroristas impedindo saír aos civís dos edificios para que servisen como escudos humanos.
.
Aí está a sombra de Gilad Shalit, como unha presenza que interpela a todos. O mércores, no Congreso, financiouse con diñeiro público un acto en que todas estas cousas estiveron ausentes. Irán estivo ausente. O yihadismo e a teocracia estiveron ausentes. O mércores os contribuíntes pagaron a celebración dun acto cuxos silencios foron máis reveladores que calquera informe. Por certo, lémbrenme que outro día lles fale dun folleto que se repartiu ao final do acto. Por suposto, o contribuínte tamén financiou a súa publicación. Menos mal que coas súas preguntas esas dúas persoas salvaron a honradez e a decencia e, en certo xeito, salváronnos a todos. Con todo, a actos como este se dedican os fondos e as institucións públicas. Quen é o responsable do gasto? E quen é o responsable dos silencios?