Por Julián Schvindlerman
AMIJAI - GI News - 21.09.09
Cando en maio do presente ano estalou a pandemia da gripe porcina, a televisión iraniana informou de que os xudeus e os norteamericanos estaban tras dela. Mencionou puntualmente ao ex Secretario de Defensa Donald Rumsfeld como accionista dunha "compañía xudía" dona do remedio curativo da que "todos os seus accionistas son sionistas". Tres anos antes, nun contexto de gripe aviaria, un editorialista no diario oficial sirio Al-Thawara afirmou que os israelís crearan o virus para danar "xenes que só posúen os árabes". En canto ao motivo polo cal Israel tería plantado o virus en Asia oriental se o obxectivo eran os xenes árabes, o autor vinculouno cunha táctica de distracción "tipicamente sionista". Non era enteiramente ilóxico asumir iso. Despois de todo, se os xudeus planearan os atentados do 11/S, isto certamente sería un detalle. "Só os xudeus son capaces de planear semellante incidente" afirmou casualmente un tal xeque Gamei. O "incidente" aludido foi o atentado que provocou a morte a preto de tres mil persoas en Estados Unidos. Unha web con patrocinio do goberno de Qatar atribuíu o ataque a "unha organización sionista internacional, "Os Sabios de Sión".
O embaixador sirio ante Teherán, Turky Muhammad Saqr, afirmou "Siria ten proba documentada do involucramiento do réxime sionista nos ataques do 11 de setembro sobre os Estados Unidos". En rigor non hai nada novo baixo o sol. As teorías conspirativas teñen un longo historial naquelas terras pouco hospitalarias. Cando en 1996 Israel pediu á OLP que modificase a Carta Nacional Palestina, en conformidade cos requirimentos dos Acordos de Oslo, Rifat an-Najir, membro do Consello Palestino respondeu: "Os Protocolos dos Sabios de Sión conteñen parágrafos moito máis perigosos que os da Carta Nacional Palestina... Polo tanto, para que nós anulemos partes da Carta, os israelis deben anular o extremismo incluído nos Protocolos". Éstos son regularmente citados pola prensa árabe, foron publicados en forma de libro en varios países árabes, e mesmo por un diario iraniano, o que publicou o tomo completo en 1995 en máis de 150 edicións baixo o título "un recordatorio para o lector". O mesmo ano, a Universidade de Alexandría, en Exipto, outorgou un doutorado a un estudante que escribiu a súa tese sobre o rol dos xudeus na economía baseada nos Protocolos. Segundo o diario oficial sirio Tishrin, organizacións xudías e israelís teñen colonizado "100%" a rede Internet e en consecuencia non hai material na autoestrada informática que sexa "benigno aos intereses sirios".
A prensa palestina repetidamente acusa a Israel de exportar chicles afrodisíacas e chocolates contaminados "para crear problemas internos na nosa comunidade e matar os nosos valores nacionais e islámicos", en palabras dun alto funcionario palestino. En abril de 2001, clérigos sauditas, xordanos e exipcios emitiron fatwas prohibindo o uso do popular xogo orixinario do Xapón "Pokemon" posto que era unha "conspiración sionista". Segundo estes líderes relixiosos islámicos, Pokemon quere dicir en xaponés "son xudeu" e a Estrela de David podía verse nas imaxes das figuriñas. Estas divagacións tamén están presentes no campo literario. Un famoso libro publicado en 1987, "O Anticristo", escrito polo autor exipcio Sa´ide Ayyub, sostivo que todos os sumos pontífices da Igrexa católica, Martin Luther King e Napoleón Bonaparte foron xudeus. Outro escritor exipcio, ´Izzat´Arif, publicou en 1990 o libro "A Fin de Saddam", no que acusou o ditador de Bagdad de ser xudeu. Seguindo esta liña, un xornal sirio afirmou que Yasser Arafat iniciou negociacións con Israel porque el mesmo era xudeu. En 1991 viu a luz do día un libro escrito por ´Isa Dá´ud titulado "Advertencia: O falso mesías está a invadir o mundo desde o Triángulo das Bermudas", onde xudeus e norteamericanos eran acusados de estar a planear explotar o planeta terra.
David Cook, un estudante da literatura árabe-musulmá, sinalou que estes libros non son escuras e marxinais publicacións; son tan populares que todos eles foron republicados moitas veces. A pesar dos varios repregamentos territoriais israelís, o mundo árabe está longamente convencido que o estado xudeu desexa expandir as súas fronteiras até cubrir todo o Medio Oriente... e máis alá. O académico Daniel Pipes trazou as súas orixes a tempos precedentes ao establecemento do Estado de Israel. En 1937, dixo o rei Abd al-Aziz ibn Saud a un diplomático inglés: "Os xudeus contemplan como o seu obxectivo final non só tomar toda Palestina senón tamén a terra ao sur até chegar a Medina. Cara ao Leste, tamén teñen a esperanza dalgún día estenderse até o Golfo Pérsico". Gamal Abdel Nasser propagou intensamente esta fantasía.
Do mesmo xeito que o seu colega saudita, Nasser cría que "os xudeus tentan conquistar a Meca e Medina". En 1990, o diario Al-Akhbar opinou que a inmigración de xudeus provenientes da Unión Soviética era un "paso importante cara á concreción do vello soño do Gran Israel, estirándose desde o Nilo até o Éufrates". Ao ano seguinte, Muhamar Qadafi advertiu respecto dun sinistro plan israelí tendiente a "dominar as fontes de auga na rexión, desde o Eufrates ao Nilo". O líder libio aduciu que Israel establecería os seus cuarteis no Cairo, dominando a área desde Paquistán a España e desde Turquía a Iemen: "Os israelís dixeron que o seu fogar é de océano a océano, desde o Océano Índico até os Estreitos do Bab al-Mandib, Estreitos de Hormuz, o Mar Vermello... até o Océano Atlántico xunto co Estreito de Xibraltar e o Mediterráneo".
Unha singular achega á aloucada noción realizouna Yasser Arafat en 1990 ante nada menos que o Consello de Seguridade da ONU, desprazado especialmente desde Nova York a Xenebra. Naquela oportunidade, Arafat indicou ter evidencia dos designios expansionistas israelís. Cunha moeda israelí de 10 agorot na man, dixo á audiencia: "Este documento é un mapa do Gran Israel, o que está inscrito nesta moeda israelí, a peza de 10 agorot". Abrindo un mapa, Arafat continuou: "toda Palestina, todo Líbano, todo Xordania, medio Siria, 2/3 de Iraq, 1/3 de Arabia Saudita até a sacra Medina, e medio Sinaí". (A moeda, en uso en Israel, mostra unha menoráh contra un mapa rexional; é unha imitación dunha moeda emitida no ano 37 antes de Cristo polo último dos reis jasmoneos, durante o sitio de Jerusalem).
En 1983, delegados árabes ante a Organización Mundial da Saúde acusaron a Israel de "envelenar masivamente" a adolescentes palestinas en Xudea e Samaria. En 1991, o embaixador sirio acusou a Israel ante a Comisión de Dereitos Humanos de asasinar a nenos cristiáns para beber o seu sangue en Pesaj. En 1997, o representante palestino acusou a Israel de ter deliberadamente inxectado o virus da SIDA a nenos palestinos durante a Intifada. En 1999, Suha Arafat (a viúva de Yasser), en presenza de Hillary Clinton, argüiu que Israel asasinara nenos palestinos con gas velenoso. No contexto da Intifada da Al-Aqsa, Arafat repetidas veces afirmou que o exército israelí empregou un "gas negro" que produce cancro. No ano 2000, o Ministerio de Educación exipcio republicou un libro orixinario de 1890 titulado "Sacrificos humanos no Talmud", esencialmente revivindo o libelo de sangue de Damasco de 1840.
Pero a miña alucinación árabe favorita é: PEPSI. Segundo un grupo exipcio oposto a produtos israelís e norteamericanos, significa "Pay Every Penny to Save Israel" (pague todo centavo para salvar a Israel). Haberá que tomar PEPSI?
Publicado en REVISTA AMIJAI - SETEMBRO 2009
