Por Pilar Rahola
.
Non é unha revolta contra os malos de manual, cuxa presenza excita excesivamente as súas delicadas fauces. Os americanos non dirixen a represión -ate que Michael Moore ou Noam Chomsky descubran algunha perversa conspiración xudeo-ianqui-; os israelís non moven os fíos -deámoslle tempo a Michael e a Noam-; e todo pasa no seo do islam, que sempre está libre de toda culpa. Ademais, o ditador é amigo dun dos paladins do neorrevolucionarismo, un tal Hugo Chávez, cuxa amizade co tirano iraniano permitiu que o fundamentalismo islámico puxese a súa perversa patita en Sudamérica. É dicir, sen malos clásicos, sen vítimas homologadas e sen paternalismo occidental por repartir, o de Irán non é unha causa, é, simplemente, unha noticia, unha desas noticias que surfean pola conciencia progre, sen facer ningunha madeixa. Nada é novo, porque esa mesma progresía mantívose impasible ante decenas de masacres, ditaduras e todo tipo de represións, cuxos verdugos non lles interesaban, e cuxas vítimas resultabanlles indiferentes. Máis aló de vociferar contra os israelís -que sempre sae gratis-, e de vender unha solidariedade de plástico cos palestinos, baseada en prexuízos, mentiras e manipulacións, esta progresía ruidosa, dogmática e reaccionaria non ten ningunha outra causa que lle interese.
Por que? Probablemente porque nunca foron tan amantes da liberdade como venderon. E tamén porque os seus esquemas mentais non superaron a caída do muro de Berlín, e miran ao mundo cos mesmos ollos con que o miraban os vellos comunistas. Nesta dialéctica de bos e malos, a liberdade sempre sae perdendo. O máis sorprendente é que estes chillones de lemas baleiros, depositarios, á vez, de grandes silencios, son os mesmos que dividen ao mundo entre dereita malvada e progresía xusticiera, e énchennos con proclamas redentoras. Algúns até converten esa dialéctica nun estilo de propaganda, para gañar eleccións. Con todo, a realidade ás veces é tan dura de oído que non escoita os cantos de sirena. E aí está, martilleando os esquemas con sonora eficacia. Fíxense na sutil contradición. Contra a ditadura iraniana, e contra a represión brutal que exerce contra a revolución verde dos cidadáns, os que alzan a voz non son os redentores pancartistas, senón líderes da dereita, como Angela Merkel ou Nicolas Sarkozy. O cal nos lembra unha verdade histórica: en defensa da liberdade, non están todos os que son, nin son todos os que están.
La Vanguardia - 23.06.09
