Por Pilar Rahola
Preparemos as salas de conferencias, os palacios de congresos, o fórum das culturas, porqué van vir todos. Coas súas bonitas cabezas rapadas e os seus líderes de chaqueta repasada e máis pasada o ferro a conciencia. Xa non necesitan ir ao paraíso libertario de Irán para explicar que nunca existiu a morte masiva, que o millón de nenos exterminados nos campos nazis nunca deixaron alí o seu último alento, que os dous terzos de xudeus europeos desaparecidos no magma de seis millóns de asasinados nunca tiveron nome. Agora poderán pasear polas bonitas rúas de Barcelona e dicir, en voz alta, que nunca existiu o Holocausto. Os negacionistas, a lexión máis militante do revisionismo nazi, atopou ampara no magnífico Tribunal Constitucional español, e hoxe xa saben que negar o Holocausto é unha cuestión de opinión, e non un acto de ignominia, crueldade e antisemitismo. Teñen o amparo legal, e o ceo caeu sobre as nosas cabezas. Mentres Ángela Merkel se desgañita polos recunchos do sentido común, esixindo que a negación do Holocausto sexa delito na Unión Europea, na España -é- diferente do alto tribunal florecen as ideas do ultraliberalismo opinador, e España pasa a ser o país de Europa onde máis felices vivirán todos estes indesexables. A liberdade, convertida na coartada do fascismo. Pregúntome, coa miña maldade característica, se sería legal negar a existencia das vítimas de ETA ou considerar que nunca existiu a dor terrorista. E, porqué sei a resposta -e apláudoa-, pregúntome como é posible que alguén considere legal negar a traxedia máis grande da historia de Europa. É unha tolemia. E, sobre todo, é unha irresponsabilidade. Si. Recoñezo a miña profunda tristeza. Por que esta decisión é un puñal no corazón dos que aínda están vivos, no recordo dos que perderon familias enteiras, pobos borrados do mapa, xeracións hipotecadas no buraco negro do horror. Creo que é unha burla ás vítimas e un alento aos verdugos. É dicir, é unha derrota da xustiza, da memoria e da dignidade.
