Verbo do entusiasmo epistolar de D.Xavier.

Por Manuel S.Pérez Millos

Moi Sr. meu:

Por unha destas casualidades da vida, caíu nas miñas mans unha copia da carta que dirixiu ao Sr. Alon Bar, Embaixador do Estado de Israel en España. De tal escrito hai algunha cousa coa que coincido plenamente con vostede, ainda que noutras teñamos fondas diferenzas. Coma non ten moita traza que me estenda verbo dos puntos nos que non discrepamos, somentes vou facer unha relación –se cadra, non pasa de ser unha escolma- deles, para aproveitar tempo e espazo naqueles nos que diverxemos.

Comparto: que o que sucede en Gaza trátase dun conflito bélico e, mesmo, que a meirande parte das vítimas de tales situacións son xentes de a pé, non combatentes; en que o número de mortos e arrepiante; que eses froitos da violencia producen noxo nas xentes de ben, que, tal coma lle pasa a vostede, ficamos desacougados, rabiosos e doridos por elo; que a situación no Oriente Próximo é unha catástrofe das peores, e que está a deixar un rego indeleble de feridas moi fondas e vidas estragadas; e, ao fin, temos total acordó en que “o respecto a dignidade humana non é compatible co escenario de asasinatos, de destrucción, de frío xenocidio…” (sic).

Dito o que antecede, cáusame fonda preocupación estoutro: que vostede, todo un docente a nivel universitario, ou ben non saiba a qué cousa se lle chama xenocido, asasinato, crime de lesa humanidade e, xa, de brutalidade. Repito: ou ben non o sabe ou, dito sen ambaxes, trata de enganarnos, ou pensa que todos somos parvos. Descarto, por razón obvias, que quen careza de siso sexa vostede. E propendo a pensar que atribuirlle descoñecemento da linguaxe, tampouco é atinado. Daquela, fágame o favor de dicirme se débolle adxudicar o aldraxe de tomarme por babeco ou, se non, se tenta de coarme unha argallada. 

Porque un xenocidio é, se os meus coñecementos do léxico son exactos, o exterminio dun colectivo social por razón da sua etnia, ou adscripción política ou relixiosa. Daquela pregúntolle: sendo un feito probado que os palestinos en xeral e, particularmente, os gazatíes reciben atención médica en é de Israel, ¿qué especie estraña de xenocidio se perpetra? Se é certo que os poboadores de Gaza viven nunha rateira a mercede da ferocidade sionista, ¿coma é que a sua densidade de poboación medra de ano en ano? ¿Non é ben sorprendente que os sanguinarios xudeos, tan espelidos para tantas cousas, non den coutado semellante crecemento? Estando abondo probado que os israelíes advirten dos obxectivos a bombardear para que os civís se afasten, ¿coma a lucidez de vostede encaixa este feito co ánimo xenocida? Para un xenocida, pregunto, ¿non sería máis eficaz e máis doado botalas bombas sen aviso previo? Certamente, ou vostede tolea, ou eu son tan obtuso de siso que non acado a entender o que, na clarividencia dos israelófobos, e ben evidente.

Fala na súa carta do “asasinato todavía non aclarado de tres colonos hebreos”, tal coma pon literalmente. Pois lamento dicirlle que está vostede moi atrasado no que atinxe a información; o asunto está nidiamente claro: móbil, tempo, modus operandi e autores. So queda que a Autoridade Palestina xulgue, ou entregue para que sexan xulgados, aos cometedores da vileza. E, por certo, se gusta de falar con propiedade, compre que non deturpe os feitos e precise que se trataba, non de “colonos” (sen máis, coma vostede di) ocupadores –se lícita ou ilegalmente é fariña doutro saco- senon de tres adolescentes lampos, ou pouco máis. Pareceme lamentable ter que lembrarlle o dato, pero coido que ten unha certa importancia.

Tamén o vexo despistado abondo no seu xuizo de valor verbo dos medios de comunicación. Tal confusión e de tal calibre, só pode atribuirse a que non mira os periódicos, nin escoita as emisoras de radio nin olla para os telexornáis. Se o fixese, polo menos de cando en vez, apreciaría o sesgado das informacións, as imaxes escollidas dun só bando contendente, as mensaxes sublimináis e, mesmamente, os comentarios tendenciosos cheos de lixo antiisraelí. 

Cáseque de cada un dos termos da sua misiva poderíase facer unha desmontaxe contrastada, veraz e fundamentada; pero sería tarefa sen froito e suporía empregar demasiado tempo e espazo. Só farei, pois, unhas precisións canto a algunha outra cousa das que escribe: verbo das detencións masivas e as batidas policiáis, ¿non lle parece que perseguir aos delincuentes e terroristas é o propio das forzas de seguridade de calquer estado? Verbo de derrubar casas, ¿parouse a pensar que as tales casas son convertidas polos seus heroes palestinos en almacéns e diparadoiros de armas de destrucción indiscriminada? Co seu laio pola destrucción de “infraestruturas vitáis” para os palestinos, ¿está a pensar nos túneis polos que pasan armas e polos que acceden a territorio israelí a secuestrar e mesmo a matar a vellos, meniños, mulleres, e canto bicho vivinte se lles poña por diante? Ao falar de asasinatos, ¿refírese aos centos de comensáis reunidos nun restaurante? ¿Cecáis aos clientes dunha pizzaría? ¿Tal vez aos pasaxeiros de autobús que estouparon pola acción dos “mártires” da causa palestina? ¿Simplemente lembra aos pasaxeiros do Achille Lauro? ¿ou os atletas da Olimpiada de Munich? 

Señor don Xavier Vence, ¿seguimos a falar de asasinatos e desmesuras, ou abonda polo de agora? Tamén fala de milleiros de vidas truncadas, ¿alude, cecáis, aos nenos que morren facendo de escudos humanos dos arsenáis de Hamas? ¿É unha insinuación aos nenos israelíes que zafan das gadoupas esnaquizantes dos foguetes deliberadamente desprovistos de elementos direccionáis, e que o terrorismo palestino bota a esgalla encol das poboacións (é dicir, Sr. Vence, habitación de civís) israelíes? Respecto a total eliminación planificada “de quen só pretende vivir dignamente na sua terra”, xúrdeme unha dúbida abraiante: ¿é unha broma –de moi mal gusto- que nos gasta ou, realmente temos que preocuparnos pola súa saúde mental? Porque verá vostede: guerra de 1949, ¿quén atacou a quén? A de 1956, ¿quén a provocou? En 1967, ¿quén comezou a lea? No ano 1973, ¿pode identificar quéns foron os agredidos e quéns os agresores? Guerras do Líbano dos anos 1982 e 2006, ¿quén as fixo inevitábeis? ¿Abóndalle ou continúo, D. Xavier? 

Vostede, ao longo da sua carta, menciona explícitamente cando menos en tres ocasións o termo xenocidio, amén doutras recurrencias a circunloquios para dicilo mesmo. Vexo, en tal linguaxe, primeiramente, un uso abusivo desas especies de “mantras” que tanto adoitan empregar vostedes. En segundo lugar, percibo un total descoñecemento do que é un xenocidio, xa que imputar ese crime a Israel, que ten no seu Parlamento un grupo político árabe e notoriamente propalestino, é, outorgándolle unha calificación suave, un desatino. Ao fío deste asunto pregúntolle, Sr. Vence, ¿sabe vostede cantos xudeos viven en territorios árabes? ¿Coñece as súas condicións de vida? Cando o saiba e o faga público, se é quén de facelo, daquela falamos de xenocidios e xenocidas. A terceira cousa que me desacouga é o selectivo da sua sensibilidade. Aínda non lle escoitei nada a prol dos sirios, nin dos kurdos, nin dos senegaleses, nin dos tibetanos, nin dos chineses da Praza de Tianan Men, nin…, nin…, nin… Somentes lle doen os palestinos. Moi curiosa –e estrafalaria, engado- a sua idea de xenocidio e, mesmo, un tanto estrambótica a mostra de solidariedade cos masacrados. 

Da esixencia de que se cumplan as resolucións da ONU no tocante ao conflito de Oriente Medio, paréceme que é, segundo decimos entre nós, coma o porco: aprovéitaselle todo, dende o fociño até o pezuño, de cabo a rabo. E xa que é tan estimable a proposta, ¿qué tal se se comeza pola Resolución 181, de 29 de novembro de 1947? E, a partir de aí, discútese o que faga falla.

Canto a “desexos imperialistas de Israel” que vostede menciona, velaquí algún caso práctico: devolución a Exipto do deserto do Sinaí, tras de firmar un tratado de recoñecemento e paz; retirada de Gaza (ano 2005), que incluíu a expulsión de colonos israelíes polas forzas armadas israelíes. Curiosa política para un imperialista, ¿non sí?

Sr. Vence: Malpocados os que, coma vostede e os seus adláteres, teñen que recorrer as deturpacións da realidade, as mentiras ou as medias verdades, ao abuso da ignorancia allea e a agochar os feitos. Infelices aqueles que defenden causas tan inxustas e tan febles, que somentes dispoñen, por todo argumento apoloxético, das devanditas tácticas, das ameazas e dos insultos. De ser certo aquelo que dixo Pascal, que “o corazón ten razóns que a razón non acada”, o seus corazóns, Sr. Vence, están tan cheos do pior dos odios, o odio irracional, que fica totalmente obnubilada a racionalidade e a imparcialidade, que non hai quen lle tusa a arbitrariedade e as moinantarías máis arteras.

Xentes así, coido que non me son merecentes de ninguna das emocións que vostede menciona na sua carta: nin alarma (moita, cando menos), nin impotencia (canto a tal, nin ren), nin rabia, nin dor, nin preocupación (excesiva). O que sinto por vostedes é mágoa. Tristura porque amosan unha, se me permite copialo, “incapacidade manifesta para comprometerse cos dereitos inalienables das persoas e dos pobos” ou, máis exactamente, dalgúns deles.

Fico agardando os habituáis insultos que desde as suas fileiras se adoita adicar aos que ousamos discrepar de vostedes. Namentres, o saúdo coa consideración que me merece.

Asdo. Manuel S. Pérez Millos.