Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 24.11.2011
Vellos estalinistas que continúan nas súas cátedras apolilladas tentando comer o tarro aos novos
"A cita plantaxábase como un coloquio pero terminou en pelexa", empeza o artigo do Faro de Vigo. E a partir de aquí, o relato clásico da violencia intolerante, con puñadas incluídas, para impedir o dereito á palabra. Persoalmente repúgnanme estes mozos bárbaros que, en nome da liberdade, pisan a palabra dos outros. Escribín a favor de todos os que non puideron facer un acto na universidade, mesmo cando as súas formulacións estaban nas miñas antípodas, porque se a universidade é o templo da intelixencia, os bárbaros son a súa negación, e sen debate nin intelixencia non hai civilización.
"Mozos bárbaros de hoxe, entrade a saco na civilización decadente", dicía o verbo violento de Lerroux, e a saco entran estes mozos de Vigo en nome de calquera extremo, sexa do extremo dereita ou o esquerda, que tanto monta na gramática da intolerancia. Non son liberadores, son opresores. Non son demócratas, son intolerantes. Non queren saber, queren impor.
Esta vez tocoulle, como non!, a Lior Haiat, un israelí que participaba no coloquio "25 anos de relacións diplomáticas España-Israel", organizado pola boa xente da Asociación Galega de Amizade con Israel. Por suposto, os gurús da esquerda máis tola puxéronse histéricos e pediron o boicot. É de nota ler algúns dos comentarios que enviaron aos seus colegas, conspicuos catedráticos cuxa cátedra debe ser de xornalismo pravdiano. Certamente a universidade é o refuxio de moitas cousas boas, pero tamén dalgúns vellos estalinistas que perderon todas as batallas pero que continúan nas súas cátedras apolilladas tentando comer o tarro aos mozos. E estes foron os que quentaron o ambiente. O resto foi fácil, quince bárbaros berrando a súa intolerancia, violencia a doquier, un reitor desaparecido e que non chamou á policía (como si fixo pola contra o decano de Xornalismo, Xosé Pereira Fariña, que non permitiu que se boicotease a charla programada na Universidade de Santiago) e un debate sobre un conflito quente que non se puido realizar porque algúns prefiren que unha dialéctica intelixente non lles amole a imposición dos seus prexuízos.
Xavier Rius, no seu libro "Contra a Barcelona progre", relata con precisión a decadencia desta esquerda dogmática que, en casos como o relatado, convértese en puro barriobajerismo. Imaxínanse que dirían estes mesmos se un grupo de extrema dereita boicotease a charla dun comunista, ou dun palestino, ou dun gaiteiro? Montasen a de San Quintín, apelando á liberdade de expresión e bla, bla, sen saber que eles son a outra cara da moeda. Non os unifica o que din, pero unifícaos o seu gusto pola violencia, a súa intolerancia e o seu medo á palabra. No fondo odian a liberdade. Por iso úsana como bandeira cando queren pisala.
"Mozos bárbaros de hoxe, entrade a saco na civilización decadente", dicía o verbo violento de Lerroux, e a saco entran estes mozos de Vigo en nome de calquera extremo, sexa do extremo dereita ou o esquerda, que tanto monta na gramática da intolerancia. Non son liberadores, son opresores. Non son demócratas, son intolerantes. Non queren saber, queren impor.
Esta vez tocoulle, como non!, a Lior Haiat, un israelí que participaba no coloquio "25 anos de relacións diplomáticas España-Israel", organizado pola boa xente da Asociación Galega de Amizade con Israel. Por suposto, os gurús da esquerda máis tola puxéronse histéricos e pediron o boicot. É de nota ler algúns dos comentarios que enviaron aos seus colegas, conspicuos catedráticos cuxa cátedra debe ser de xornalismo pravdiano. Certamente a universidade é o refuxio de moitas cousas boas, pero tamén dalgúns vellos estalinistas que perderon todas as batallas pero que continúan nas súas cátedras apolilladas tentando comer o tarro aos mozos. E estes foron os que quentaron o ambiente. O resto foi fácil, quince bárbaros berrando a súa intolerancia, violencia a doquier, un reitor desaparecido e que non chamou á policía (como si fixo pola contra o decano de Xornalismo, Xosé Pereira Fariña, que non permitiu que se boicotease a charla programada na Universidade de Santiago) e un debate sobre un conflito quente que non se puido realizar porque algúns prefiren que unha dialéctica intelixente non lles amole a imposición dos seus prexuízos.
Xavier Rius, no seu libro "Contra a Barcelona progre", relata con precisión a decadencia desta esquerda dogmática que, en casos como o relatado, convértese en puro barriobajerismo. Imaxínanse que dirían estes mesmos se un grupo de extrema dereita boicotease a charla dun comunista, ou dun palestino, ou dun gaiteiro? Montasen a de San Quintín, apelando á liberdade de expresión e bla, bla, sen saber que eles son a outra cara da moeda. Non os unifica o que din, pero unifícaos o seu gusto pola violencia, a súa intolerancia e o seu medo á palabra. No fondo odian a liberdade. Por iso úsana como bandeira cando queren pisala.
