Por Bernard-Henri Lévy
.
Xa que hai que pór os puntos sobre as íes, poñámoslos. Evidentemente, nunca presionei a ninguén para cancelar o mitin en apoio aos partidarios do boicot contra Israel convocado na Escola Normal Superior e ao que estaba previsto que asistisen Leila Shahid e Stéphane Hessel, entre outros. Sería absurdo, pois, dado que, tanto por temperamento como por convicción, creo na forza das ideas e, aínda máis, na da verdade, nesta clase de circunstancias sempre son partidario do debate, do choque de opinións e mesmo do enfrontamento de conviccións, pero non da censura. E o feito é que, pola contra, nesta ocasión particular, é dicir, no caso desta campaña BDS ("Boicot, Desinversión, Sancións") que ía ser o eixo do mitin da Escola Normal, gustaríame poder dirixirme aos interlocutores de boa fe para presentarlles textos, feitos e, no fondo, evidencias que, segundo parece, pasaron por alto e proban que estamos ante unha campaña hábilmente orquestrada, pero falaz, belicosa, antidemocrática e, para non calarme nada, completamente infame.
Por que? Primeiro, porque se boicotea aos réximes totalitarios, non ás democracias. Pódese boicotear a Sudán, culpábel de exterminar a unha parte da poboación de Darfur. Pódese boicotear a China, culpábel de violacións masivas dos dereitos humanos no Tíbet e noutros lugares. Pódese e deberíase boicotear ao Irán de Sakineh e Jafar Panahi, cuxos dirixentes fan oídos xordos á linguaxe do sentido común e o compromiso. Mesmo poderiamos imaxinar, como outrora coa Arxentina dos xenerais fascistas ou a URSS de Breznev, un boicot contra certos réximes árabes nos que a libre expresión dos cidadáns está prohibida e, se fai falta, reprímese a sangue e fogo. Pero non se boicotea á única sociedade de Oriente Próximo na que os árabes len unha prensa libre, maniféstanse cando o desexan, envían deputados ao Parlamento e gozan dos seus dereitos civís. Non se boicotea, pénsese o que se pense da política do seu Goberno, ao único país da rexión -e máis aló da rexión, a un dos países do mundo, por desgraza non tan numerosos- no que os electores teñen o poder de sancionar, reorientar ou derrubar ao mencionado Goberno. De tal modo que presentar como fonte da súa "principal indignación" o funcionamento dunha democracia que, como todas as democracias, é por definición imperfecta pero perfectible (e, en cambio, non dicir nin unha palabra sobre os millóns de vítimas das guerras esquecidas de África, sobre a caza de cristiáns en Oriente ou, non hai tanto, sobre o masacre dos musulmáns de Bosnia) é, no peor dos casos, indigno, e no mellor, profundamente estúpido. Segundo, porque en realidade esta campaña de boicot pasa olímpicamente das posicións do Goberno do señor "X" ou da señora "E".
Non sabe nada, nin quere sabelo, sobre o que pensan os cidadáns israelís -por exemplo, acerca da continuación dos asentamentos en Cisxordania-. Impórtanlle un bledo as esixencias, parámetros e condicións reais da paz entre os cidadáns en cuestión e os seus veciños palestinos. E estes últimos, as súas aspiracións, os seus intereses, as súas posíbeis esperanzas e a maneira en que o réxime de Hamás deu ao traste con elas en Gaza, tráenlle completamente ao fresco -e tampouco di nunca nada respecto diso. Non. Esta campaña de boicot, digan o que digan os seus promotores ou os seus parvos útiles, só ten un obxectivo real, asumido e ben madurado, e é deslexitimar a Israel como tal. É o que quere dicir, implicitamente, a comparación coa Sudáfrica do apartheid. É o que quere dicir, explicitamente, a retórica antisionista que serve de denominador común a todos os movementos constitutivos deste BDS e que, se as palabras aínda teñen sentido, significa que pretenden minar a idea que hoxe, guste ou non, cimenta a nación israelí. E por iso esta campaña contravén, en efecto, as formas, as regras e as leis do dereito internacional, e en Francia, tamén do nacional. E finalmente, no cerne desta campaña, e en certos casos na súa orixe, hai xente da que o menos que pódese dicir é que non se inspiran precisamente nos heroes da Francia libre, nin nos redactores da Carta Internacional de Dereitos Humanos, nin nos partidarios dunha paz xusta entre os dous pobos, o israelí e o palestino.
Poño á disposición de todo aquel que o desexe as declaracións de Omar Barghouti, un dos iniciadores do movemento, que afirmaba que a súa meta non son dous Estados, senón dúas Palestinas. As de Alí Abunimah -cofundador de Electronic Intifada e adversario, tamén el, da solución dos dous Estados-, que non dubida en comparar a Israel coa Alemaña nazi e a algúns dos seus filósofos cos editorialistas de Der Stürmer. As dos dirixentes de Sabeel, un grupo de palestinos cristiáns moi presente en América do Norte que, no seu afán de dar un fundamento "teolóxico" á idea de "investimento responsábel", non teme reactivar, sutil pero inexorablemente, os estereotipos do xudeu asasino de Cristo. Por non falar das máis que dubidosas iniciativas que pretenden marcar as mercadorías xudías -perdón, israelís- con autocolantes supostamente infamantes e destinados a sinalarlle ao consumidor francés vixiante. Todo isto é abafador e, unha vez máis, incuestionábel. Presentar como vítimas aos promotores deste discurso de odio di moito do estado de confusión intelectual e moral no que se atopa sumida esta Europa á que queriamos crer curada do seu peor pasado criminal.
