Por Afonso Vázquez-Monxardín
Galicia-Hoxe - 14.03.2011
.
Non estou moi seguro que Hadas Fogel fose unha persoa. Se cadra é moito chamarlle así a un bebé de tres meses. Desde logo é un ser humano o que se di, inocente, inocente, sen culpa ningunha de nada. Supoño que o único que tería feito de momento é chorar, comer, cagar e durmir. Non dobraría aínda a risa e a única alegría que lles podería ter dado aos seus pais, Ehud de 36 e Ruti de 35, ou ao seu avó Chaim, sería o propio feito de ter nacido.. E se cadra non tanto aos seus irmáns Elad, de catro anos, ou Yoav, de 14, que poida que estivesen envexosos das atencións que lle dedicaban. En calquera caso, os outros irmáns, Yishai, de dous anos, Roi de oito e Tamara de 12 xa non terán esta posibilidade. Acoitelaron ata matar na noite de do sábado ao domingo aos pais e aos tres outros irmáns, mentres durmían. Ser eran moitos na familia. Seis fillos aos trinta e seis anos anuncian a posibilidade de chegar á 9 ou 10 sen moito problema. Para iso hai que ter unha intención que sobrepase á persoal. A estas alturas da evolución do mundo o que ten tantos fillos é que llos acepta de corazón a Alá, a Deus, a Yavé ou a calquera outro con nome de superior máximo. Aquí se un ten moitos fillos, dise, con escaso marxe de erro, que é do Opus. En Israel, claro, xudeu ortodoxo. Ou integrista palestino. Porque o esforzo demográfico de xustificación nacional ou divina é algo que está na raíz deses pobos con problemas de sobrevivencia. Os irlandeses católicos reprodúcense moito máis ca os protestantes. Xa están case á par. A poboación de Gaza medra ao incrible 4 % anual, co que cada vinte anos se dobra a poboación nesa especie de cidade estado que puido mirarse no espello de Singapur ou Hong Kong pero non quixo. Os xudeus ortodoxos fan outro tanto. Roladas de fillos detrás dunha nai con saia ata o chan que vai empuxando un carriño. E cativos xa con rizos ás beiras da cabeciña cuberta co kipá. Ehud e Ruti crían case por mandato divino que debían facer medrar a súa poboación xudía en terreo hostil, na colonia de Itamar en medio desa histórica Samaria á que tamén lle chamanos Cisjordania, West Bank, ou Territorios Ocupados. Pero moitos non eran. No seu asentamento, unhas 600 persoas. A menos de cinco quilómetros están os campos de refuxiados palestinos de Balata e Iskar, con ducias de miles de descendentes de xentes saídas de Jaffa en 1947. E a sete, a cidade árabe de Nablús con 150 mil habitantes.
Non estou moi seguro que Hadas Fogel fose unha persoa. Se cadra é moito chamarlle así a un bebé de tres meses. Desde logo é un ser humano o que se di, inocente, inocente, sen culpa ningunha de nada. Supoño que o único que tería feito de momento é chorar, comer, cagar e durmir. Non dobraría aínda a risa e a única alegría que lles podería ter dado aos seus pais, Ehud de 36 e Ruti de 35, ou ao seu avó Chaim, sería o propio feito de ter nacido.. E se cadra non tanto aos seus irmáns Elad, de catro anos, ou Yoav, de 14, que poida que estivesen envexosos das atencións que lle dedicaban. En calquera caso, os outros irmáns, Yishai, de dous anos, Roi de oito e Tamara de 12 xa non terán esta posibilidade. Acoitelaron ata matar na noite de do sábado ao domingo aos pais e aos tres outros irmáns, mentres durmían. Ser eran moitos na familia. Seis fillos aos trinta e seis anos anuncian a posibilidade de chegar á 9 ou 10 sen moito problema. Para iso hai que ter unha intención que sobrepase á persoal. A estas alturas da evolución do mundo o que ten tantos fillos é que llos acepta de corazón a Alá, a Deus, a Yavé ou a calquera outro con nome de superior máximo. Aquí se un ten moitos fillos, dise, con escaso marxe de erro, que é do Opus. En Israel, claro, xudeu ortodoxo. Ou integrista palestino. Porque o esforzo demográfico de xustificación nacional ou divina é algo que está na raíz deses pobos con problemas de sobrevivencia. Os irlandeses católicos reprodúcense moito máis ca os protestantes. Xa están case á par. A poboación de Gaza medra ao incrible 4 % anual, co que cada vinte anos se dobra a poboación nesa especie de cidade estado que puido mirarse no espello de Singapur ou Hong Kong pero non quixo. Os xudeus ortodoxos fan outro tanto. Roladas de fillos detrás dunha nai con saia ata o chan que vai empuxando un carriño. E cativos xa con rizos ás beiras da cabeciña cuberta co kipá. Ehud e Ruti crían case por mandato divino que debían facer medrar a súa poboación xudía en terreo hostil, na colonia de Itamar en medio desa histórica Samaria á que tamén lle chamanos Cisjordania, West Bank, ou Territorios Ocupados. Pero moitos non eran. No seu asentamento, unhas 600 persoas. A menos de cinco quilómetros están os campos de refuxiados palestinos de Balata e Iskar, con ducias de miles de descendentes de xentes saídas de Jaffa en 1947. E a sete, a cidade árabe de Nablús con 150 mil habitantes.
Non intentemos meternos na cabeza do que corta o pescozo a un bebé de tres meses e á súa familia. Non o lograríamos. Non hai deus, nin causa, nin nación, nin ser humano que poida ser indiferentes á vesania e á sevicia. Dóeme tamén que o telediario non diga nada. Se cadra hai que volver á BBC.
