Por Josep Carles Laínez *
.
Está cada vez máis illado o Estado de Israel? Estanlle deixando ser incontrolable e por iso revólvese como quen sabe que non ten maior defensa que el mesmo e non mesura as súas reaccións? Ten medo? Non estou entoando coñecidas cantilenas: os Estados Unidos apoian a Israel, os xudeus de fóra do Estado contribúen ao seu mantemento, os grupos cristiáns radicais secúndano ate as últimas? Pregúntome -que non afirmo- xustamente o contrario: os antigos aliados abandonaron á súa sorte ao Estado de Israel? Ou plantexémonos a reflexión doutro xeito: a quen lle interesaría que desaparecese?, converteuse nun amigo molesto ao que se lle axuda a cavar, por acción ou omisión (segundo conveña), a súa propia tumba? Que escenario atopariámonos se así fose? Ou a vostede non lle resulta estraño que coa cantidade de conflitos existentes no mundo, algúns sanguentos ate a medula, só se priorice canto ocorre en Israel? Hai poucos días, a aviación turca atacou bases curdas en territorio iraquí. É dicir, matou a loitadores pola súa independencia invadindo o espazo aéreo doutro país. Viu vostede moitas manifestacións contra tal mostra de forza? Alguén pediu a expulsión do embaixador de Turquía de España, a Unión Europea e as Nacións Unidas? Con todo, contra Israel si, e agás medios francotiradores, todos os xornais españois, desde El País a ABC, de Público a El Mundo, axuntaron forzas recentemente ate límites amarillistas; e respecto dos partidos políticos, tanto o PSOE como o PP, pasando por IU e Falange Española, condenaron sen paliativos a última acción do Tzahal, que tivo como resultado nove civís mortos.
.
O ataque a Israel non parte xa nin desde a dereita nin desde a esquerda, senón desde todas direccións. Alguén dita cal debe de ser a consigna para unir as vontades da poboación e crear unha opinión pública favorable? a algo en concreto? Están ocorrendo feitos rechamantes nun periodo moi curto de tempo: a flotilla turca e a próxima iraniana, moito máis aconlloante polas súas implicacións para o mundo se o exército de Israel repite a súa pauta de actuación; unha condena cada vez máis xeneralizada do Estado de Israel (non de accións puntuais, do seu goberno ou dos seus representantes, senón do país en por si) en calquera lugar onde un asoma a vista; unha política de felicidade por parte de europeos e americanos (vale tamén Hugo Chávez) co mundo islámico: pactos, acordos e ate a mesquita na Zona Cero de Manhattan, a máis brutal humillación de todas as vítimas (templo mahometano do cal son valedores dous xudeus, un deles o alcalde de Nova York); ataques físicos contra cidadáns israelís nunha universidade madrileña, sen actuación policial algunha para frear esa avalancha violenta; xenofobia no desfile do Orgullo Gai vetando a carroza daquel país? É un goteo constante cuxo fin é sensibilizar aos cidadáns e inmunizarlos para cando -algo- ocorra alén do Mediterráneo? O conflito non é máis complexo do que parece; é impredicible. Está tomando camiños que desconcertan e deberiamos ter o sangue frío de non deixarnos levar por apasionamientos dun lado nin doutro. Se a xogada é que "alguén" decidiu sacrificar a Israel porque xa non lle serve, a nosa obriga é preguntarnos a quen beneficia ese movemento de fichas. Desde a nosa pequena condición, non alcanzamos a ver nin o zapato de quen decide enrocarse ou sacrificar unha torre. Pero non sexamos tan crédulos de pensar que todo se move no mundo para unicamente axudar ao pobo palestino. Con ese conto, que vaian a outro. Que hai en verdade detrás? Que intereses?
.
* Josep Carles Laínez é escritor e socio de AGAI
