Por Afonso Vázquez-Monxardín
.
A madre Teresa de Calcuta era boa xente. Vicente Ferrer era tamén, sen dúbida, boa xente. Moitos miles de misioneiros relixiosos e laicos -incluída, por suposto, a xente de asociacións solidarias tipo Médicos sen Fronteiras, Solidariedade Internacional, etc. ou outras máis pequeniñas e descoñecidas e mesmo particulares que invisten o seu tempo axudando sen estruturas, de xeito natural e directo, aos demais, en Ourense, Madrid, Gaza, Ecuador, ou Burkina Faso- son tamén boa xente. Porque a boa xente, existe. Claro que existe. Por sorte, todos coñecemos boa xente. E sen chegar a eses extremos épicos, hai moita boa xente que procura axudar os demais. Falo de sorrir con amabilidade, de axudar un vello ou un cego, de tranquilizar a un neno, de cederlle o paso ao peón que vai cruzar, de encender de novo o ordenador para arranxar un asunto en vez de dicir "volva mañá", falo de ser especialmente benévolo con esa alumna que acaba de pasar por unha mala circunstancia familiar, fálolles de calquera desas cousiñas que nos permiten a xestión persoal e íntima da marxe de liberdade dos seres humanos. De liberdade e xenerosidade. Que hai que ser boa xente.
A madre Teresa de Calcuta era boa xente. Vicente Ferrer era tamén, sen dúbida, boa xente. Moitos miles de misioneiros relixiosos e laicos -incluída, por suposto, a xente de asociacións solidarias tipo Médicos sen Fronteiras, Solidariedade Internacional, etc. ou outras máis pequeniñas e descoñecidas e mesmo particulares que invisten o seu tempo axudando sen estruturas, de xeito natural e directo, aos demais, en Ourense, Madrid, Gaza, Ecuador, ou Burkina Faso- son tamén boa xente. Porque a boa xente, existe. Claro que existe. Por sorte, todos coñecemos boa xente. E sen chegar a eses extremos épicos, hai moita boa xente que procura axudar os demais. Falo de sorrir con amabilidade, de axudar un vello ou un cego, de tranquilizar a un neno, de cederlle o paso ao peón que vai cruzar, de encender de novo o ordenador para arranxar un asunto en vez de dicir "volva mañá", falo de ser especialmente benévolo con esa alumna que acaba de pasar por unha mala circunstancia familiar, fálolles de calquera desas cousiñas que nos permiten a xestión persoal e íntima da marxe de liberdade dos seres humanos. De liberdade e xenerosidade. Que hai que ser boa xente.
.
E así como estamos rodeados de boa xente, sabemos que tamén a hai mala. Porque se o ben existe, tamén o fai o mal. Ese mal personificado, extremo, irracional, que estes días matou unha nena en Ourense é o mesmo que fixo que aquel pai austríaco de vida, para os veciños, "normal" fose un monstro coa súa filla, ou que Philip Garrido estea agora no ollo da noticia polo feito en California coa nena secuestrada hai anos.
E así como estamos rodeados de boa xente, sabemos que tamén a hai mala. Porque se o ben existe, tamén o fai o mal. Ese mal personificado, extremo, irracional, que estes días matou unha nena en Ourense é o mesmo que fixo que aquel pai austríaco de vida, para os veciños, "normal" fose un monstro coa súa filla, ou que Philip Garrido estea agora no ollo da noticia polo feito en California coa nena secuestrada hai anos.
.
E se ese mal se ergue do mundo privado da tortura do próximo, e se proxecta no social, pode acabar en inmensas traxedias colectivas. Porque o ser humano é seducible polo ben ou polo mal. Hoxe hai setenta anos o mal, personificado naquel sedutor que foi Adolfo Hitler, deu comezo á máis mortífera das guerras mundiais coa intención de expandir o espazo alemán e purificar, el pequenote e moreno, a raza aria. E o pobo xermano, a xente normal e común, en vez de asustarse e frear o guerreiro, aplaudiu hipnotizada. Os cincuenta mil traballadores do sistema ferroviario non ignoraban o trafego de trens. Ninguén o ignoraba. E tampouco ninguén, de dentro ou fóra, se atreveu a paralo a tempo. Así a II Guerra Mundial cae un pouco sobre todas as conciencias libres e responsables de todo occidente. Nunca máis.
E se ese mal se ergue do mundo privado da tortura do próximo, e se proxecta no social, pode acabar en inmensas traxedias colectivas. Porque o ser humano é seducible polo ben ou polo mal. Hoxe hai setenta anos o mal, personificado naquel sedutor que foi Adolfo Hitler, deu comezo á máis mortífera das guerras mundiais coa intención de expandir o espazo alemán e purificar, el pequenote e moreno, a raza aria. E o pobo xermano, a xente normal e común, en vez de asustarse e frear o guerreiro, aplaudiu hipnotizada. Os cincuenta mil traballadores do sistema ferroviario non ignoraban o trafego de trens. Ninguén o ignoraba. E tampouco ninguén, de dentro ou fóra, se atreveu a paralo a tempo. Así a II Guerra Mundial cae un pouco sobre todas as conciencias libres e responsables de todo occidente. Nunca máis.
GALICIA HOXE - 01.09.09
