Para os que negan a Shoá

Por David Galante

La Nacion - 24.02.09

Son sobrevivente do campo de exterminio de Auschwitz-Birkenau. Alí fun deportado xunto coa miña familia desde a illa de Rodas. Non vou dar nomes nin tampouco detalles. Non importan as persoas, senón os feitos. Os que negan o que eu vivín teñen a sorte de que non poderán xamais experimentar unha soa das sensacións que eu padecín dentro do campo. Hai 64 anos que convivo cos negadores, e nada do que digan poderá facerme calar. E non é que lles tema. Só pregúntome como é posible negar.

Como poder negar o grito desgarrador de pais e fillos separados definitivamente pola morte á entrada do campo de exterminio, conminados ás cámaras de gas sen ningunha contemplación.

Como poder negar a bala que atravesou a miña cara rozando o meu nariz para estrelarse despois na fronte do home parado ao meu carón.

Como poder negar o millón e medio de nenos que non coñeceron a idade adulta polo só feito de haber nado xudeus.

Como poder negar o laboratorio do doutor Joseph Mengele, no que ingresei por accidente e no que non se coñecían outros coelliños de Indias que os seres humanos.

Como poder negar as mentiras coas que nos levaban para o campo de exterminio. “Levámolos a un campo de traballo para afastalos do conflito, levámolos a unhas duchas para mantelos limpos”, dicía a mesma persoa que accionaba logo os controles da cámara de gas.

Como poder negar os fusilamientos masivos dos Einsatzgruppen, que obrigaban aos propios xudeus a cavar as fosas nas que os seus corpos caerían fulminados.

Como negar os anciáns mallados e fusilados nos plataformas só porque os seus corpos non tiñan a forza suficiente para subirse aos vagóns da morte.

Como negar a sistemática subtracción de identidades, de familiares, ilusións, culturas, linguas, mocidades, miserias e esperanzas por millóns.

Como negar a destrución de comunidades, aldeas, cidades, cos seus colexios, as súas sinagogas, os seus negocios, as súas fábricas, os seus hospitais, os seus parques e as súas rúas.

Como negar os corpos daqueles que só perseguían un soño de liberdade colgados xunto ao pendello. Aqueles cos que nos tropezabamos cada día coa intención de disuadirnos de calquera intento de fuga ou, o que é peor, de alimentar a delación de compañeiros e amigos.

Como negar a fame ao que nos sometían cada día coa intención de destruírnos moral e fisicamente.

Como negar o cheiro a carne queimada que das chemineas de fume negro, dos crematorios que nos lembraban con dor aos nosos pais, fillos, irmáns, primos, amigos, que día tras día perecían alí.

Como poder negar o destino tráxico dos meus pais e das miñas tres irmás.

Como poder negar.

E por se a alguén lle queda algunha dúbida, cóntolles que aínda, aos meus 84 anos, aínda resoa nos meus oídos unha voz, moitas voces. As voces daqueles moribundos que co seu último alento apenas chegaban a dicirme: “Non te entregues, David, non te entregues. Sobrevive, aínda que non sexa máis que para contarlle ao mundo o inferno que viches aquí. Que non quede impune esta traxedia. Que nunca esqueza o home por que acabaron coas nosas vidas”.

Como negar o que os meus ollos aínda non esquecen, o que a miña pel aínda sente, o amargo sabor que na miña boca aínda persiste, o insoportable cheiro que no meu nariz perdura e esa inconfundible voz dos moribundos que retumba nos meus oídos e faime lembrar unha vez máis que estou vivo para contarlles o que vin.

O que estes ollos viron nunca poderano esquecer.

A historia de David Galante está relatada no libro "Un día máis de vida. Rodas-Auschwitz-Bos Aires" escrito por Martín Hazán (Editorial Lumière, 2007)