Por Horacio Vázquez-Rial
Leo a Gabriel Albiac, a Ana Nuño, a Jaime Naifleisch, a Juan Carlos Girauta, por orde de recepción de mails. Comparto observacións de todos eles, os meus amigos, os meus compañeiros na batalla constante por Israel, polo seu dereito a existir e, sobre todo, a defenderse.
Por suposto, e dígoo aínda que non faga falta dicilo aos meus lectores habituais, a acción do Tsahal en Gaza paréceme impecable. Como resume Albiac: En tres minutos e trinta e seis segundos, a aviación israelí aniquilou a práctica totalidade dos cuarteis de Hamás en Gaza. Deu morte a un número non menor de trescentos milicianos de uniforme. Eliminou a varios xefes militares inimigos. Sen apenas producir baixas civís.
A prensa en español deu, con todo, nestes días probas da súa miseria esencial; basta ler o exabrupto de Pedro J.Ramírez mesturando os acontecementos de Gaza con algúns macrochoriceos nos que interviñeron xudeus con diñeiro que ben pouco teñen en común cos israelís sobre os cales caen os mísiles de Hamás, como non sexa o feito de estar (na súa maioría, nin sequera na súa totalidade) circuncidados. Pero Ramírez fai antisemitismo dos anos vinte e só lle faltou ilustrar o seu texto con algún debuxo alusivo de xudeu de nariz ganchuda e pilas de diñeiro. Pero, desde logo, non é o único. Choveron a mares textos de progresistas e bempensantes sobre os pobres palestinos e os malvados hebreos. E aquí é onde quero reproducir o correo que me enviou Jaime Naifleisch:
"é público e notorio que nin a ANP nin a liga Árabe saíron en defensa de Hamás como si o fixo a progresía reaccionaria eurocristiana coas súas "denuncias" de "xenocidio" contra "o pobo palestino" que non son defensa dos palestinos senón ataque contra Israel. é público e notorio que este produto xa non vende como antes, moito foron facendo os islamitas e proislamistas no mundo, e no mundo islámico contra os propios musulmáns, que quitaron vendas e burkas dos ollos de moitos. Os manifestantes xa son escasos, e non faltan medios de prensa (La Vanguardia en España, non poucos en Europa) que inclúen información e noticias xunto á até agora monopólica propaganda antiisraelí -que non exclúe xudeofobia tradicional (como viñetas con rabinos narigudos e asasinos, tipo Ventura nese mesmo diario catalán). Talvez por iso recrudece o envío de mails anónimos con terribles ameazas, como os que moitos estamos a recibir. (Creo que neste último parágrafo Jaime refírese a si mesmo, aos que mencionei ao principio desta nota e tamén ao noso común amigo Pedro Gómez-Valadés, que sostén co seu corpo e a súa alma e uns poucos amigos a Asociación Galicia-Israel).
Pois si: a patoloxía suicida de Occidente chegou até ese extremo. Non se trata xa de que o degradado pensamento da progresía se limite a reproducir xaculatorias dos vociferantes aiatolás iranianos ou dos dirixentes da OPEP, sexan árabes, africanos, rusos ou venezolanos, senón de que agora xeran lixo propio. Levantan a voz que, neste caso, por obvio e por incómodo para todos, non levantan nin a liga Árabe (a organización que prometeu en 1948 "botar aos xudeus ao mar") nin a ANP, interesada, ao parecer, en montar algo que se asemelle a un Estado. Os xordanos, os exipcios, os sirios, están cansos. E a pulsión tanática que leva a tantos occidentais a seguir o ronsel de Al Qaeda, Hamás, Hezbolláh e outras organizacións xa non domina de maneira total entre os palestinos. Jaime Naifleisch dá no cravo cando dá conta dunha das razóns da limpeza con que o exército israelí interveu en Gaza:
"é evidente que son moitos os palestinos gazíes que atopan o modo de informar a Tsahal sobre arsenais, talleres, bases de lanzamento e refuxios de líderes, que explican boa parte da precisión israelí".
Nin iso basta. é probable que a alianza de civilizacións, da que o presidente do sorriso é adaíl, non morra a mans das nosas modestas e case inaudibles diatribas na prensa e nos libros, que pouco se len, senón a mans dos propios musulmáns, que xa non están dispostos a aliarse segundo con quen. Con Hamás, de xeito evidente, xa non. E non só en Gaza. eles, a diferenza de moitos de nós, están decididos a sobrevivir. Non se se a entrada por terra do Tsahal en Gaza era imprescindible, cousa que Naifleisch cuestiona:
"O hacinamiento demográfico gazí -fillo directo da guerra de ventres esixida polos clérigos ás familias- dificulta a distinción de obxectivos. Máis canto máis recorren os milicianos aos civís como escudos. Os israelís que sexan capturados con vida teñen asegurada a tortura máis horrible".
Pero si sei que neste momento, como el mesmo sinala noutra parte da súa análise, todo isto ten que ver con "as necesidades dos palestinos da OLP/Fataj de recuperar o control de Gaza, porque non ousan por si mesmos contraatacar aos palestinos que os masacraron e expulsaron da Franxa". Israel non está a obrigar a este languidecente mundo noso a negociar cos árabes no seu nome: está a obrigar aos palestinos a negociar entre eles para fagan viable un Estado na zona que lle asegure a súa propia continuidade. Pecho este artigo coas palabras coas que Naifleisch pecha o seu correo:
"Só Israel pode defender a Israel. Confiemos en que o faga o mellor posible. Moitos, no mundo, dependemos diso, só os israelís combaten. Que os seus líderes estean ben iluminados".
