Hai semanas un grupo de mozos lanzou unha iniciativa por internet, protestando pola actitude e o trato inxusto de Israel por parte dos medios de comunicación españois. O pasado 4 de xullo, neste mesmo diario (El Mundo), publicábase o artigo de John Pilger "Do triunfo á tortura", un exemplo que pon claramente de manifesto a validez das formulacións de quen insisten no rumbo informativo no relacionado con Israel. A acusación máis grave presentada polo autor aparece no único destacado da edición impresa: «Israel ocupa un dos lugares máis altos da clasificación internacional en asasinatos de xornalistas, sobre todo palestinos». A máis grave pero tamén a máis fácil de desmentir. O Comité de Protección de Xornalistas, unha ONG que mantén un sitio en internet con información estatística constantemente actualizada, indica que nos últimos 16 anos morreron 693 xornalistas en zonas de enfrontamento. O conflito palestino-israelí non figura na listaxe dos 20 máis sanguentos. A acusación de Pilger carece de calquera fundamento baseado na realidade. Decidan vostedes se se trata dun erro ou dunha mentira insidiosa. Máis aló da incorrección do dato, Pilger peca tamén na elección da terminoloxía. Israel non «asasina» a civís inocentes en xeral, nin a xornalistas en particular. As accións militares israelís van dirixidas contra os terroristas e cara aos puntos desde os cales se orixinan os disparos e lanzamentos de foguetes palestinos. Como ocorre en calquera guerra, ás veces, lamentablemente tamén se producen vítimas inocentes. Así se produciu o caso do único xornalista palestino morto en 2008; estaba a realizar o seu traballo xunto a un grupo de palestinos que lanzaban foguetes contra poboación civil israelí. O exército de Israel respondeu con fogo causando a morte do xornalista. Sigamos. Pilger escribe que Gaza sofre de «esquecemento». é unha afirmación ridícula cando case non pasa un só día sen que apareza algunha noticia nos medios de comunicación sobre o sufrimento en Gaza. De feito, o seu sufrimento é moito máis mediático que o doutras persoas noutros lugares con conflitos e situacións moito máis dramáticas. En Darfur, por exemplo, seguen morrendo miles de persoas, e nin sequera hai unha foto ou un breve nos diarios. Pola contra, cada apagamento en Gaza xera portadas. Isto tamén ten a súa explicación. En Darfur, uns musulmáns masacran a outros musulmáns, e isto non interesa a ninguén. Pero Gaza dá á empresa da mentira a oportunidade de pintar a Israel como o máis consumado verdugo. De feito, no contexto do que ocorre ao redor de Gaza si hai esquecemento. é o esquecemento do sufrimento da poboación israelí das cidades máis próximas á fronteira, que levan anos vivindo baixo unha choiva diaria de foguetes. Introduzan en Google ou en calquera outro buscador en Internet «Gaza» e «Sderot» (a cidade israelí machucada polos foguetes palestinos) e vexan quen está no esquecemento. A maior parte do artigo de Pilger está dedicado a describir detalladamente un incidente do xornalista Omer coa seguridade israelí. Dado o nivel de credibilidade do autor polo dito até o momento, podería limitarme a dicir que o que conta ten o mesmo nivel de fiabilidade que o resto. Non o vou a facer. Estou disposto a aceptar que cada palabra sobre este asunto é certa. Aínda neste suposto hei de facer dúas obxeccións. Primeira: o abuso de autoridade e o extralimitarse na brutalidade por parte das forzas de seguridade non é un invento israelí. Dáse en todos os países, incluídos os democráticos, e obviamente deben ser castigados conforme á lei. Segunda: e quizais a principal, Pilger non fai referencia algunha ao contexto en que se produciu o feito. Os axentes de seguridade que examinaron a Omer sufriron moitas veces casos de suplantación (unha persoa facéndose pasar por outra), ou de xentes que chegaron aos postos de control e fixéronse explotar causando terror e morte ao seu redor. Noutras palabras, Israel é un país que presenta valores occidentais fronte a elementos que queren pór fin á súa existencia e poñen a morte como valor supremo. Por suposto, hai cousas de Israel merecedoras de crítica e, sen dúbida, lamentablemente, danse casos de axentes de seguridade que se extralimitan nas súas funcións. Con todo, a focalización exclusiva nun caso concreto e descontextualizado por parte de Pilger é outra síndrome característica do trato inxusto a Israel nos medios de comunicación. Por certo, ¿Cada vez que se produce o caso dun cidadán (ou xornalista) que é tratado de forma ofensiva nun aeroporto, fronteira ou comisaría, o señor Pilger escribe un artigo? Dubídoo. Fiel até o final á súa falta de precisión, nos últimos parágrafos do artigo afirma que o embaixador de Israel no Reino Unido «queixábase publicamente de que hai moitos británicos que xa non aprecian como antes a singularidade da democracia israelí». En realidade, o esencial que dixo o embaixador é que na universidade e no ámbito académico inglés está a producirse unha campaña sistemática de deslexitimación de Israel como fogar nacional do pobo xudeu. Fronte a todo o anterior, o que a min me queda é a dúbida de se no seu último libro (Basta de mentiras), Pilger fai autocrítica. Teño a sensación de que vós coñecedes a resposta.
Publicado no xornal El Mundo (12.07.08)
